στη μνήμη εκείνου

Ν.Α

ακούστε τώρα την ιστορία του Ικάρου, εκείνου του νεαρού που εκατοντάδες χρόνια πίσω θέλησε να πετάξει ελεύθερα αψηφώντας νόμους και κατηγορίες. Και τα κατάφερε. Με τη βοήθεια του Δαρείου έκανε αυτό που στα μάτια των ανθρώπων φάνταζε ανθρωπίνως αδύνατον. Έφτιαξε φτερά και πέταξε μαζί με το Δαρείο μακρυά, αφήνοντας πίσω του το πιο ψιλό κελί στο οποίο ο Μίνωας τον είχε φυλακίσει. Παραβλέποντας τα πάντα. Κάθε λογής εξουσία, κάθε λογής διαταγή, κάθε λογής καταπίεση. Και πέταξαν προς τη Σικελία, τη δική τους ουτοπία. Μα ο Ίκαρος πέταξε πιο ψιλά απο όσο αυτός ο κόσμος επέτρεπε και έτσι βυθίστηκε στα βάθη του Ικαρίου πελάγους. Μα ποιος ξέρει! Ίσως αν κολυμπήσεις κάποτε εκεί να ακούσεις τη φωνή του. Να ακούσεις τη ψυχή του να σου τραγουδά για την ελευθερία. Γιατί όσο ᾽᾽σκοτεινές᾽᾽ και αν είναι οι ψυχές των ανθρώπων θα υπάρχουν πάντα εκείνοι, οι πιο ευαίσθητοι που δε θα φοβούνται να ονειρευτούν, εκείνοι που δε λυγίζουν μπροστά στις απαγορεύσεις και στη παράλογη εξουσία. Και ας είναι και εκείνες οι στιγμές οι τόσο βασανιστικές που κάνουν να δακρύσει και το πιο απάνθρωπο πλάσμα. Και αλήθεια εκείνες οι στιγμές τους καταβάλουν μα έπειτα πάλι γυρίζουν πίσω είτε με ανθρώπινη είτε με αγγελική φωνή και ψιθυρίζουν στους ανθρώπους μελωδίες αλλιώτικες, που μόνο οι εγωιστές και οι ανόητοι αποστρέφονται απο φόβο  μοναχά.

οι ψυχές εκείνες ονειρεύονται και αγωνίζονται, όπως εκείνα τα παιδιά που κανείς δε μπορεί να τους στερήσει το όνειρο.


και όπως μου εκμυστηρεύθηκε ένας φίλος  πάντα θα υπάρχουν σκιές ανάλαφρων ψυχών που θα φωτίζουν τα μονοπάτια.

καληνύχτα Ίκαρε 

αυτός ο κόσμος ίσως και να...

σε εκείνον που τόλμησε να ονειρευτεί και να παρασταθεί σε όσους το χρειάζονταν