Η.Π.Α Ένα παιδί που βιάστηκε να μεγαλώσει

Είναι ένα παιδί που βιάστηκε να μεγαλώσει. Αυτό μου απάντησε μια φίλη μετανάστρια από την Πολωνία, η οποία ζει δέκα και πλέον χρόνια στη Νέα Υόρκη, όταν τη ρώτησα πια η άποψή της για την εμμονή του Ομπάμα να εισβάλει στην Συρία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια χώρα με ελάχιστη ιστορία. Γεγονός που κάνει ακόμα πιο ακατανόητη την τάση των κατοίκων της να ξεχνούν. Να ξεχνούν τι δυστυχία έχουν προκαλέσει τέτοιες επεμβάσεις στο παρελθόν Να ξεχνούν πόσο αναποτελεσματικές ήταν. Να ξεχνούν πως θα πολεμήσουν στο πλευρό αυτών που κάποτε καταδίκασαν ως τρομοκράτες. Ένα ανώριμο παιδί που μοιάζει να τρέφει συνέχεια τις ιμπεριαλιστικές του τάσεις ανακαλύπτοντας πάντα αφορμές αλλά όχι γεγονότα. Και όπως κάνεις συνήθως ένα παιδί που όταν θέλει να κάνει μια αταξία ζήτα πάντα την άδεια των γονιών του ξέροντας ήδη ότι αυτοί το πιο πιθανό είναι να αρνηθούν, έτσι και ο Ομπάμα ψάχνει άλλα παιδιά έρμαια των συμφερόντων, περιμένοντας την απάντηση του ΟΗΕ Αδυνατώ να προβώ σε μια ανάλυση παρομοίων επεμβάσεων των Ηνωμένων Πολιτειών σε πολέμους  στο παρελθόν, καθώς οι γνώσεις μου είναι μάλλον ανεπαρκείς μπροστά σε τόσο μεγάλα συμφέροντα και πόσο μάλλον όταν το κύριο θέμα συζήτησης είναι η Μέση Ανατολή. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι παρόμοιες επεμβάσεις όπως αυτή του ΝΑΤΟ (είναι γνωστή η τεράστια επιρροή της Ουάσιγκτον στις αποφάσεις) στη Γιουγκοσλαβία το 1994, κάθε άλλο παρά απέτρεψαν τη αιματοχυσία. Αντίθετα οι καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες. Κανείς δε σώζει ανθρώπους που αλληλοσφάζονται βάζοντας τους το πιστόλι στο κρόταφο. Κάνεις δε σταματά ένα πόλεμο δίνοντας στους στρατιώτες περισσότερα όπλα. Όποια μεριά και αν νικήσει πάλι χαμένη θα είναι, αφού θα έχει θερίσει στο πέρασμά της οτιδήποτε το ανθρώπινο. Αν λοιπόν η απόφαση παρθεί μην ελπίζετε σε θαύματα. Η σφαγή θα συνεχιστεί, όπως γίνεται πάντα. Με μόνη διαφορά ότι τώρα θα υπάρχει ένα μεγάλο παιδί που θα επιτηρεί και θα θαυμάζει τα κατορθώματα του.

Μαθητές από όλο τον κόσμο μιλούν για όσα έμαθαν στο Πρώτο Σχολείο των Ζαπατίστας

    Οι 1700 μαθητές, που ταξίδεψαν από όλο το Μεξικό και τον κόσμο για να παρακολουθήσουν το Πρώτο σχολείο των Zapatistas την περασμένη εβδομάδα φεύγουν με μια σημαντική εργασία για το σπίτι: να μεταφέρουν ό, τι έμαθαν στις αντίστοιχες συλλογικότητες και τα κινήματά τους.Κάποιοι έφυγαν με φουσκάλες στα χέρια τους από την εργασία στα χωράφια. Άλλοι λένε ιστορίες,ότι ξυπνούσαν πριν ανατείλει ο ήλιος....
για να ετοιμάσουν tortillas, φασόλια και pozol (νερό με αλεύρι καλαμποκιού ) για τους συντρόφους τους, οι οποίοι πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια με τα καλαμπόκια και να κόψουν και να μεταφέρουν ξύλα. Δεδομένου ότι οι μαθητές προετοίμαζαν αυτά τα γεύματα, για πρώτη φορά, άκουσαν τους ήχους των ιθαγενών γλωσσών, όπως τις διαλέκτους Tojobal, Chol, Tzeltal και Tzotzil. Καθώς έτρωγαν, μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους και άρχισαν να κατανοούν, ότι η αίσθηση της αντίστασης προήλθε από τις οικογένειές τους, από την αρχή της παιδικής τους ηλικίας.Το επίκεντρο του προγράμματος των μαθημάτων του πενθήμερου σχολείου ήταν η  ελευθερία, σύμφωνα με τους Ζαπατίστας, και οι μαθητές οδηγήθηκαν στο να κατανοήσουν πώς η γη είναι το σπίτι των Ζαπατίστας και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του μαθήματος. «Νοιάζονται για την Μητέρα Γη, επειδή είναι αυτή που τους δίνει τροφή», εξηγεί ο Μάρκος, ένας φοιτητής από την Αργεντινή. «Στις πόλεις αγοράζουμε τα πάντα σε δοχεία, και δεν γνωρίζουμε καν από πού προέρχονται. Αυτό [το να δημιουργεί κάποιος το φαγητό του] είναι επίσης μέρος της ελευθερίας. "Άλλοι φοιτητές είπαν, ότι η ελευθερία είναι η άσκηση της αυτονομίας, χωρίς τη βοήθεια της κυβέρνησης. Είναι η σκληρή καθημερινή εργασία, που επιτρέπει στους Ζαπατίστας να επιβιώσουν χωρίς την κυβέρνηση και να είναι ελεύθεροι. Η συνοχή, η αντίσταση και η ευθύνη ήταν τα λόγια που επαναλάμβαναν συχνά στην περιγραφή του τρόπου ζωής των Ζαπατίστας."Το να είναι ελεύεθροι σημαίνει να μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι πώς θέλουν να ζήσουν", είπε ο Μάρκος."Τι εκπαίδευση θέλουν. Πώς θέλουν να αναθρέψουν τα παιδιά τους.Πώς θέλουν να οργανωθούν. Εμείς πρέπει να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ, πρέπει να πηγαίνουμε στο σχολείο που προσφέρει το σύστημα μας και το οποίο αναπαράγει στη συνέχεια το εν λόγω σύστημα - το ίδιο και στο πανεπιστήμιο. Πρέπει να πάρουμε το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που το σύστημα μας προσφέρει και το οποίο δεν καταλαβαίνουμε ", είπε.Κατά τη διάρκεια του σχολείου, ο Τono από τη Βραζιλία έμεινε στο Rosario de Río Blanco στην CaracolLa Realidad, κοντά στην πόλη του Las Margaritas.«Ήταν το καλύτερο σχολείο που έχω πάει σε όλη μου τη ζωή», είπε. Ο Toño και άλλοι μαθητές έμαθαν πώς μια οικογένεια Ζαπατίστας μπορεί να ζήσει ειρηνικά σε κοινότητες όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων υποστηρίζουν το PRI, το κυβερνών Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα, και λαμβάνουν χρήματα από τα σχέδια της κυβέρνησης. "Αλλά αν μια μέρα χάσουν την οικονομική στήριξη της κυβέρνησης τους, δεν θα ξέρουν τι να κάνουν", δήλωσε ο Τοno.O Erwin, ένας φοιτητής από την Cuetzalan, μια μικρή πόλη στη μεξικανική πολιτεία της Πουέμπλα, εργάζεται για την οικοδόμηση της αυτονομίας στην κοινότητα όπου ζει, και ο ίδιος καταλαβαίνει πώς οι Ζαπατίστας χειρίστηκαν τις σχέσεις με τους μη Ζαπατίστας γείτονές τους."Έχουν διαφορές με τους γείτονές τους, αλλά δεν τους αντιμετωπίζουν ως εχθρούς», είπε. «Το σύστημα επηρεάζει αρνητικά την καθημερινή ζωή όλων. Ακόμα και ο στρατός έχει ιθαγενείς που υπηρετούν σε αυτόν. Και αυτό είναι που ο καπιταλισμός θέλει: τα αδέλφια να σκοτώνουν το ένα το άλλο" .Πολλοί θεώρησαν ότι η εκμάθηση του πώς οι Ζαπατίστας ζουν μαζί με άλλους και πώς υιοθετούν μια μη συγκρουσιακή στάση απέναντι σε ανθρώπους, που δεν σκέφτονται σαν κι αυτούς, ήταν ένα απαραίτητο μάθημα. Όσοι δεν είναι Ζαπατίστας μπορούν παρόλο αύτο, να πάνε στην αυτόνομη κλινική των Ζαπατίστας όταν είναι άρρωστοι και θα τους προσφέρουν περίθαλψη και ποτέ δεν θα τους διώξουν". Σε αυτή την ίδια κοινότητα θα χαιρετήσουμε όλους τους ανθρώπους που δεν είναι Ζαπατίστας με αγάπη, γιατί όλοι επηρεάζονται από το σύστημα ... Ο πραγματικός εχθρός είναι ο ίδιος, το σύστημα", δήλωσε ο Έρβιν.Το γεγονός ότι πολλές φορές οι μαθητές δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα, με τις οικογένειες που τους φιλοξενούσα, τους δασκάλους και τους κηδεμόνες τους,  που ονομάζονταν votanes, δεν ήταν κατ 'ανάγκη ένα πρόβλημα. "Καταλήξαμε σε μια αμοιβαία κατανόηση", δήλωσε η 17χρονη Καμίλα, η οποία είναι φοιτήτρια στο τμήμα Επιστημών και Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού. Τα κείμενα που της δόθηκαν από το σχολείο των Ζαπατίστας ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά με τα οποία ήταν εξοικειωμένη από το κολέγιο. Η Camila είπε ότι ελπίζει ότι μια δεύτερη τάξη θα προστεθεί στο Escuelita, και ότι, αν κάτι τέτοιο γίνει, ότι ελπίζει να της επιτραπεί να παραστεί. Είπε ότι έμαθε κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε ημερών, πως η αυτονομία υπάρχει και είναι εφικτή.Το μάθημα που επηρέασε περισσότερο την Mónica Olaso από την Ουρουγουάη, ήταν όταν ρώτησε το δάσκαλό της γιατί τους κάλεσαν εδώ και τι αναμένουν, ποιες είναι οι προσδοκίες των Ζαπατίστας από τους μαθητές. Η απάντηση, όπως αφηγείται η Mónica, ήταν, "Ξέρεις, Μόνικα, μια σφαίρα δεν πρόκειται να φτάσει την Ουρουγουάη. Αλλά τα λόγιά μας θα φτάσουν." Επιστρέφει στην πατρίδα της, είπε, με την αποστολή να επιμείνει στην οργάνωση, με την υπομονή που απαιτείται για την υλοποίηση των δεσμεύσεων που κάνουν με τους ανθρώπους στην κοινότητά της.Αισθάνεται επίσης την ευθύνη να γνωστοποιήσει τα μαθήματα που πήρε κοντά στους Ζαπατίστας, τόσο από τα βιβλία που της έδωσαν, όσο και από τις εμπειρίες που βίωσε μαζί τους.  

"Οι Ζαπατίστας ήθελαν να τους ακούσουμε, να τους δούμε, να μοιραστούμε μαζί τους τις εμπειρίες τους από τον καθημερινό τους αγώνα. Τώρα, έχουμε μια αποστολή: κάθε ένας από εμάς, σύμφωνα με τους τρόπους και τις θέσεις μας, να συνεχίσει την οργάνωση ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο ζει", δήλωσε η Mónica από την Ουρουγουάη. Ο Τοno, ο οποίος αποτελεί μέρος του Κινήματος Passe Livre στη Βραζιλία, η οποία βοήθησε να οργανώσει τις μαζικές διαδηλώσεις κατά των αυξήσεων των ναύλων νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, συμφώνησε. "Tα αγροτικά κινήματα, τα κινήματα των πόλεων, δεν έχει σημασία ποια από όλα. Πρέπει να μάθουμε πώς να είμαστε πιο αυτόνομοι, και ως εκ τούτου θα είμαστε πιο ελεύθεροι. Θα μπορούμε ακόμη και να ζήσουμε δίπλα και στον ίδιο τον εχθρό μας, γιατί αν είσαι αυτόνομος και ελεύθερος, τότε μπορείς να ζήσεις μαζί τους", είπε. 
 Ο Alex, ένας φοιτητής από το Σαν Φρανσίσκο,στην Καλιφόρνια, έμεινε στο Caracol La Realidad με τον Τόno κατά τη διάρκεια του σχολείου. Λέει ότι έμαθε την πειθαρχία, την σημασία του να ακούει και τη σημασία που έχει ένα μακροπρόθεσμο στρατηγικό όραμα.Κατά τη γνώμη του, αυτά είναι τα τρία πράγματα που λείπουν από τα κοινωνικά κινήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες. "Υπάρχουν δύο κύρια διδάγματα", είπε."Πρώτον, είναι η πειθαρχία για να επιτύχουμε ό,τι λέμε  πως θέλουμε να πραγματοποιήσουμε. Δεύτερον είναι η αυτοκριτική και η αξιολόγηση των λαθών μας αλλά και της εκάστοτε νίκης μας." Ανέφερε ότι οι Ζαπατίστας λένε "περπατάμε αργά γιατί πηγαίνουμε μακριά", καθώς εξηγούσε την μακροζωία του κινήματος: Οι Ζαπατίστας έχουν ήδη γιορτάσει 30 χρόνια από την ίδρυση τουEZLN, 20 χρόνια από την ίδρυση των δήμων τους και την προσπάθεια να χτίσουν την αυτονομία τους, και δέκα χρόνια μετά τη δημιουργία της αυτόνομης δομής της διακυβέρνησής τους, τα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης. Η μακροπρόθεσμη προοπτική, είπε ο Alex, λείπει στις Ηνωμένες Πολιτείες και γενικότερα στα κινήματα του κόσμου.Εκτός από την οργάνωση της Escuelita, ο EZLN, επίσης, έφερε σε επαφή εκπροσώπους των αυτοχθόνων πληθυσμών από όλο το Μεξικό για να εγκαινιάσει το πρώτο Tata Juan Chávez Alonso, έναΤαξίδι Σεμινάριο.
Στο Πανεπιστήμιο της Γης, στο San Cristóbal de Las Casas στην Τσιάπας, το σεμινάριο ήταν μια συγκέντρωση των μελών των ιθαγενών κοινοτήτων από όλο τον κόσμο. Η τοποθεσία για την οργάνωση του σεμιναρίου ήταν σημαντική, επειδή οι Ζαπατίστας οργανώνονται - όπως και τόσες άλλες αυτόχθονες κοινότητες στην αντίσταση - να υπερασπιστούν τα εδάφη τους από τις απειλές από τις πολυεθνικές εταιρείες, του λαθρεμπορίου των ναρκωτικών και τις κυβερνήσεις. Οι αυτόχθονες συμμετέχοντες μοιράστηκαν τις νίκες τους και τα οργανωτικά λάθη ως έναν τρόπο για τη μέτρηση της δύναμης των ιθαγενών κοινοτήτων που πληρούν το Εθνικό γηγενές Κογκρέσο, αλλά και για όσους δεν ανήκουν σε αυτό.Το συνεχιζόμενο σεμινάριο θα συνεχίσει να συγκαλείται εκ νέου σε διάφορες περιοχές της Αμερικής και έχει ως στόχο να δημιουργήσει μια περιοδεύουσα συζήτηση για τις αυτόχθονες φωνές, ενώ οι Ζαπατίστας έχουν ανακοινώσει ότι θα πραγματοποιήσουν μια δεύτερη Escuelita τον ερχόμενο χειμώνα.   

πηγήhttp://ostria-gr.blogspot.com/2013/08/blog-post_26.html

Όταν το κατάλαβα, σε είδα.

'' Όταν γεννήθηκες, το φεγγάρι ήταν ολόγιομο´´, συνήθιζε να μου λέει η μητέρα μου. '' Ήταν μια νύχτα μαγική, μια νύχτα πλάνα´´, συνέχιζε εκείνη λέγοντάς μου πως σα γεννήθηκα ο κόσμος γύρω χάθηκε. Μήτε προβλήματα, μήτε βία , μήτε φυλακές αντίκριζε κανείς, μοναχά εμένα. Η φτώχεια και ο θάνατος φάνταζαν μακρινοί εφιάλτες. Για εκείνους μια νέα ύπαρξη σε τούτο το πλανήτη ήταν σύμβολο ένωσης σε δυσοίωνους καιρούς, σημάδι ελπίδας μα και φόβου, τύχης και κακοτυχίας, μα πάνω από όλα στοιχείο αγάπης ανυπέρβλητο. Ακόμα και αν η αισιοδοξία κράτησε λίγες μόνο μέρες.

Έτσι χαράχτηκε στη παιδική και έπειτα εφηβική μνήμη μου η μαγεία της πανσέληνου, την οποία μέχρι σήμερα δεν έχω ξανασυναντήσει. Στα μάτια μου η πανσέληνος έκρυβε ένα μήνυμα το οποίο ελάχιστοι είχε είχαν και έχουν μέχρι σήμερα αποκρυπτογραφήσει.

Οι συνταξιδιώτες και σύντροφοι μου χάθηκαν με τον καιρό. Άλλους τους πήρε η θάλασσα στα καρτερικά σπλάχνα της και άλλους τους κατασπάραξε η θλιβερή εξουσία. Άλλοι πάλι πιο ατυχείς βρέθηκαν όμηροι της ηλιθιότητας μας και μαχαιρώθηκαν από την άγνοιά μας. Και φυσικά λιγοστοί ελευθέρωσαν τη μιλιά τους και φώναξαν και τους αδικοχαμένους ανθρώπους.

Κάποτε σα σκεφτόμουν όλους όσους χάθηκαν -έτσι απλά - ξέσπαγα σε λυγμούς απαρηγόρητους. Μα τώρα σπάνια μπορώ και κλαίω, τα δάκρυα στέρεψαν, ο κόσμος δείχνει να μην με χωράει, βαρέθηκα, κουράστηκα και σκέψου, πως είμαι μόλις 18 χρονών.

Μονάχα εσύ φεγγάρι μου ήσουν πάντοτε κοντά μου. Άθελα σου μαντεύω έγινες μάρτυρας αιωνίων ταξιδιών, σπαρακτικών προσευχών και τρομακτικής βίας. Ήσουν πάντα εκεί όταν κάποια κακορίζικη μάνα έλεγε το στερνό αντίο στο παιδί της φιλώντας τον υγρό του τάφο. Ήσουν πάντα εκεί όταν τα στομάχια μας έκαιγαν από την αφαγία και στρίγκλιζαν απεγνωσμένα χωρίς φυσικά καμιά ανταπόκριση από τον μαυροντυμένο βαρκάρη μας. Ήσουν πάντα εκεί φεγγάρι μου και με ζέσταινες με το φως, μπροστά σε όλες τις δυσκολίες που είχα να αντιμετωπίσω, ενώ εγώ ονειρευόμουν το αύριο και τίποτα δε με σταματούσε.

Ξέρεις δεν έχω κανέναν άλλο να με αγαπάει πέρα από σένα ποιητικό φεγγάρι μου.

Κάποτε βλέπεις προσπάθησα να αντιστρέψω τα νοήματα των λέξεων για να μπορέσω να επιβιώσω. Όταν κάποιος με έβριζε εγώ άκουγα τα λόγια του σα γλυκιά παρηγοριά και χαμογελούσα. Όταν κάποιος αργότερα με έστελνε στο διάολο, εγώ έβλεπα τα χείλη του να σχηματίζουν το σαγαπώ. Εκείνο το σαγαπώ που με την απουσία του  στέγνωνε και στεγνώνει τη ζωή μου. Όταν πάλι με κοίταζαν με οίκτο και λύπηση εγώ μετέφραζα τη ματιά τους ως συμπόνοια και αμέσως ζητούσα από εσένα φεγγάρι μου συντροφιά. Και ας ήσουν μισό. Δε με ένοιαζε -αν και πάντα γνώριζα καλά τι λείπει-.

Ποτέ δεν αντίκρισα το φεγγάρι ολόγιομο. Πάντα του έκλεβαν ένα κομμάτι του ποτέ μικρότερο πότε μεγαλύτερο και εγώ έψαχνα απεγνωσμένα το γιατί. Έψαχνα μα κανένας δεν ήταν σε θέση να μου απαντήσει. Άνθρωποι στρουθοκάμηλοι, κρύβουν βιαστικά οτιδήποτε μεμπτό κάτω από το ευγενές χαλί της ηθικής τους. Ως πότε; Ως πότε σας ρωτώ ως πότε; Απαντήστε μου τουλάχιστον εσείς.!

Φεγγάρι μου δε με ακούνε! Ποτέ τους δε με άκουσαν. Κανένα μας δεν άκουσαν. Μας προσπερνάνε σφραγίζοντας τα μάτια και τη καρδία τους απέναντι σε εμάς - τους απόκληρους της ζωής-, όπως θέλησαν να μας ονομάσουν κάποιοι. Φεγγάρι μου είσαι πλέον ο μοναδικός μου φίλος, η ματιά σου με καθησυχάζει κάθε φορά που αναλογίζομαι το αύριο, το φως σου με κοιμίζει τις δύσκολες νύχτες και γλυκαίνει τη θύμηση εκείνων των ψυχών που κάποιοι αποφάσισαν να διώξουν από αυτό το πλανήτη.

Μα φεγγάρι μου, είναι στιγμές που σα σε θωρώ σε συναντώ θλιμμένο. Ξέρω πως αν σε αφήνανε ουράνια δάκρυα θα χάραζαν το πρόσωπό σου, γιατί σ᾽άφησαν μισό. Κλέψανε την αγάπη και σου χάρισαν στιγμές μίσους και δακρύων. 
Μα εσύ δεν κλαις. Όχι δε κλαις.
 Ω αιώνιε παρατηρητή γελάς! Ναι γελάς. Μπορώ ακόμα και ας σ´αφήσανε μισό να διακρίνω το μειδίαμα σου. Χλευάζεις τη ηλιθιότητα μας και με το δίκιο σου.
 Μα φεγγάρι μου απορώ πως αιώνες τώρα αντέχεις στη θωριά τέτοιας βλακείας.
Απορώ μα σε θαυμάζω γιατί εγώ άλλο δεν αντέχω. Κουράστηκα. Με κούρασαν οι άνθρωποι.
Δεν αντέχω το μίσος άλλο πια. Σταμάτησα από καιρό να καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Έχω δει τόσους θανάτους, έχω αντιμετωπίσει τόση βια που πια δε συγκινούμε. Και είναι ότι πιο σκληρό και απάνθρωπο να συνειδητοποιείς πως χάνονται σίγα σιγά τα συναισθήματα σου και μεταλλάσσεσαι σε κάτι που δεν αναγνωρίζεις ούτε εσύ ούτε εκείνοι που συνήθιζαν να σε γνωρίζουν.

Μα γιατί γελιέμαι.
Έχασα τον τελευταίο μου σύντροφο  τρεις μέρες πριν. Έχασε τη ισορροπία του και έπεσε στις γραμμές του τρένου, αυτά διαδίδει ο τύπος. Το ανθρωποκυνηγητό από τους εκπροσώπους του νόμου αποσιωπήθηκε φυσικά.

´´εγω, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, εγώ, εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί᾽᾽

᾽᾽εμείς, εμείς, εμείς
είναι λες και κάποιες λέξεις ξαφνικά χάνουν τη σημασία τους
και δυστυχώς αυτό είναι πολύ εύκολο

εμένα κάποτε με λέγανε Ειρήνη μα τώρα όλοι με φωνάζουν Ρένα
και σας ρωτώ τι διάλο σημαίνει Ρένα
μα φυσικά δεν απαντάτε , για ακόμα μια φορά δεν απαντάτε 
πότε μιλήσατε για να μιλήσετε τώρα ;

Είμαι μόνη μου πια.
Βρίσκομαι σε κάποιο κέντρο κράτησης και αδυνατώ να σε αντικρίσω φεγγάρι μου.
Και είναι άδικο συνταξιδιώτη μου είναι πολύ άδικο.
Γιατί ξέρω, σήμερα ξέρω πως είσαι και πάλι γεμάτο, είσαι και πάλι ολόκληρο.

και ας μη σε βλέπω φεγγάρι μου σε έχω μέσα μου και κάνεις δε μπορεί να σε ξεριζώσει από τη καρδία μου
κανείς δε μπορεί να διαψεύσει την αγκαλιά σου αυτή τη στιγμή 
και εύχομαι φεγγάρι μου να μπορούσαμε όλοι να αγκαλιαστούμε έτσι.

αγκαλιάζει το φεγγάρι κλείνει τα μάτια
παύση

σιγοψιθυρίζει καληνύχτα.

Ν.Α

«Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είν` ο στόχος, το νου σου, ε;».

Κατερίνα Γώγου