ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΥΛΗ

“Οι άνθρωποι ανήκουν σε μία φυλή. Μία ημέρα στη ζωή του πατέρα και της μητέρας μας έφερε όλους στο κόσμο. Κανείς δεν έχει γεννηθεί ανώτερος από τους άλλους“.

“Eν φῦλον ἀνθρώπων, μί’ ἔδειξε πατρὸς
καὶ ματρὸς ἡμᾶς ἁμέρα τοὺς πάντας· οὐδεὶς
ἔξοχος ἄλλος ἔβλαστεν ἄλλου.” -(Σοφοκλής, Τηρεύς)

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην θέλει να τον αγαπάνε. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη της αγκαλιάς, του χαμόγελου και της ασφάλειας. Όλοι οι άνθρωποι συνδέονται με έναν αόρατο και παράξενο τρόπο. Είναι τα μέρη του ίδιου σώματος. Αν κάποιος είναι το κεφάλι, θα πρέπει να είναι πολύ ανόητος για να πιστεύει πως αν το χέρι πάθει γάγγραινα, αυτός θα γλιτώσει.

Όλοι οι άνθρωποι είναι το ίδιο ευάλωτοι στο κρύο και στην πείνα. Όλοι σκαρώνουν σχέδια και έχουν ένα σώμα που κουράζεται, θέλει χάδια και του αρέσει να κάνει έρωτα και να διασκεδάζει. Όλοι οι άνθρωποι κλαίνε, γελάνε, λυπούνται, θυμώνουν και μελαγχολούν.

Η παγκόσμια φυλή των ανθρώπων κάνει όνειρα, πέφτει σε λάθη, αναζητά σωτηρία και παλεύει ανά τους αιώνες για να αποκτήσει την Ελευθερία.  Σκλαβώνεται, αντιστέκεται, κατασκευάζει εργαλεία και συσκευές για να κάνει πιο εύκολη την ζωή της και πολλές φορές παγιδεύεται σ’ αυτά.

Κάθε άνθρωπος πενθεί στην απώλεια και είναι ισότιμος με τους άλλους όταν βουτάει στην θάλασσα. Απέναντι στην Φύση κανείς δεν έχει πλεονέκτημα έναντι του άλλου. Ο ουρανός βρίσκεται πάνω απ’ όλα τα κεφάλια των ανθρώπων και κανείς δεν μπορεί να τον φτάσει, άσχετα αν πολλοί νομίζουν πως αποκτώντας εξουσία γίνονται θεοί.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για την φυλή των ανθρώπων είναι να σπάσει τα σύνορα που δημιουργούν σχήματα σαν την εθνικότητα και την θρησκεία, να μπορέσει να φέρει ο καθένας τα χέρια του κοντά σ’ αυτά του διπλανού του και να μπορέσουν να αγκαλιάσουν όλοι μαζί τον Κόσμο που μας φιλοξενεί. Ίσως τότε να είναι βάσιμη η ελπίδα ότι μπορεί να κατακτήσει τα άστρα. Αυτά που κάθε βράδυ τα κοιτάει ο καθένας από την Ινδία ως την Γη του Πυρός και από το Πράσινο Ακρωτήρι ως την Ουγγαρία.

Και ακόμη η παγκόσμια φυλή ελπίζει, αν και οι πολέμιοί της, την διαχωρίζουν, της βάζουν μπροστά φράκτες, σύνορα, χρώμα του δέρματος και τάξεις. Μόλις τα ξεπεράσει, τότε θα ανακαλύψει το νόημα του τι σημαίνει Άνθρωπος.

πηγήhttp://strangejournal.wordpress.com/2012/11/02/ολοι-οι-ανθρωποι-ειναι-μια-φυλη/

Έι Ντίλαν Τόμας, Ντίλαν Τόμας

Σου γράφω και εγώ ένα τραγούδι
για έναν αστείο γερό κόσμο

Που όπως λένε προοδεύει

Που μοιάζει άρρωστος

Που πεινάει

Που κουρασμένος και πληγωμένος σαν να
πεθαίνει τώρα μου μοίαζει

Κι᾽ας έχει μόλις γεννηθεί

             απο τον ,,Ασυμβίβαστο᾽᾽
             δεκεμβρης 2008

πηγη Ανησυχία, Αλέξανδρος Κυριακόπουλος

Εγω τις ψεύτικες αξίες τις παρατήσα
που θα μου πας, θα ωριμάσεις και εσυ

καληνυχτα σας.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ ΔΟΚΙΜΕΣ ΣΤΗ ΚΙΘΑΡΑ ΚΑΛΛΙΔΡΟΜΙΟΥ 55
Ένα απο τα έξι ανέκδοτα τραγούδια του Νικόλα Άσιμου

Αρνήθηκα πολλά για το χατίρι σου
Πάρα πολλά
Δεν ξαναπίνω πια απ' το ποτήρι σου
Ούτε γουλιά

Έλεος δε ζητώ ποτέ, παλιόκοσμε
Δε μοιάζουμε κι αν θέλεις ξαναχώσε με
Στις φυλακές
Που είναι για τους ασώματους
Βαρέθηκα να βλέπω τέτοιους κόμματους

Μου το 'χες τάξει, το θυμάμαι
Πως θε να γίνουν αλλαγές
Μα ως πότε αυτοί που αγαπάνε
Θα σου γιατρεύουν τις πλήγες.

Στρατοαστυνομικά κλουβιά Βιομηχανικές Ζώνες
Γυαλιστερά lifestyle Δικαστικά μέγαρα Μεσίτες εθνοεμπορίου
Στα φανάρια των λεωφόρων σταματούν μοναξιές δίχως διασταύρωση
Παντού θηλιές μιας αμπιγιέ τεχνοκυριαρχίας
Μια πόλη πεταμένη στην άκρη του δρόμου
Άρρωστη και ζητιάνα
Και τόσο σιωπηλά σιωπηλή
Σα ρυτίδες γύρω απ’ τα μάτια ενός τσακισμένου πρόσφυγα
Συντεταγμένες της
δύο, το αίμα κι η ανυπακοή
Και μια κάνη στην άκρη στην άκρη της οθόνης του δελτίου των 8
Ξυπνάς μέσα σε βάλτους γεμάτους απουσιολόγια και ενάρετους πολίτες Γκρούπες περιφρούρησης τάξης πλαστικό χρήμα κι αριστερούς διανοούμενους Το φάντασμα της ελευθερίας βρέθηκε σκοτωμένο στο κελάρι
Κάθε μέρα η ίδια στυγνή ακολουθία: πρωί-θάνατος-βράδυ-θάνατος-πρωί
Στο τρόλεϊ για τη δουλειά βλέπεις φρέσκιες ανθρωπομηχανές
Οι χειρολαβές γέμισαν λιωμένα λιωμένα ερυθρά αιμοσφαίρια
Και τα καθίσματα στο μετρό πότισαν από δάκρυα κουρδιστά
για μια χαμένη ευτυχία
Όταν οι άνθρωποι γίναν δέκτες κεφαλαιαγορών
Και τα παιχνίδια στις γειτονιές παγιδευμένες ωρολογιακές βόμβες
Όταν τα πρόσωπα μας γίναν βομβαρδισμένα τοπία
Ήρθε ο καιρός
Τα άγουρα χέρια μας κοφτερά στιλέτα καρφώνουν το σκοτάδι
Άμορφες λάμψεις κάτω από έναν μαύρο νυχτερινό ουρανό
Ένας νεκρός που είναι ζωντανός
Και χιλιάδες ζωντανοί που είναι νεκροί
Τα παιδικά όνειρα θέριεψαν μέσα σε πυριτιδαποθήκες
Και γέμισαν με πέτρες απ’ τα προαύλια της ψευτιάς σας
Συναντηθήκαμε εκεί που τέμνεται η αλήθεια με την οργή
Πίσω από τα διάπυρα οδοφράγματα
Μέσα σε κύματα ωκεανών
Πάνω στο μαγικό θέατρο του κοινωνικού πολέμου
Γιατί η ειρήνη σας έχει σχήμα περιστρόφου Luger P-08
Η αστική δημοκρατία σας ζέχνει αποσύνθεση
Πυρπολούμε με τις φλόγες της κούρσαρικής θλίψης μας το σάπιο σας μηδέν Σπάμε τις βιτρίνες του καταναλωτικού σας τίποτα
Φτύνουμε κατάμουτρα τους ταγούς της εκμετάλλευσης μας
Ακούμε τον επιθανάτιο ρόγχο απ’ το καθεστώς σας
Και φτιάχνουμε με πάθος το τελειότερο έργο τέχνης
Τη Ζωή
The Riot underdogs

Έντυπο της κατάληψης ΑΣΟΕΕ

Δεύτερο τεύχος 16_12_08

Τάδε έφη Νικόλας Άσιμος.

“Είμαι πληνθέτης. Όπου οι άλλοι τοποθετούν συν και λέγονται συνθέτες, εγώ τοποθετώ πλην”.

   

 “Όταν άκουσα τον Παπαδόπουλο να λέει “θα πατάξωμεν την αναρχία” αποφάσισα να γίνω η αναρχία που δεν πατάσσεται ποτέ. Γιατί η αναρχία είναι η αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής, και δεν είναι ουτοπία”.

Να διαλύσω το έθνος

     Αναλαμβάνω την ευθύνη να μου κάνει μήνυση όλος ο ελληνικός λαός, αν υπάρχει.

     Γιατί;

     Έχω σκοπό να διαλύσω το έθνος, μπας κι αποκτήσει συνείδηση.

     Γιατί βγάζεις τα τραγούδια σου σε κασέτες σαν αυτοπαραγωγός; Δεν τα βρίσκεις με τις εταιρίες;

     Με στήνουν, με κοροϊδεύουν. Όλοι κοιτάνε να φάνε το ζουμί από μένα. Γι’ αυτό όλα, ακόμα κι ο μοναδικός δίσκος που έχω βγάλει με σήμα το βουβάλι, δική μου παραγωγή είναι. Τον έδωσα για εκμετάλλευση στο υποκατάστημά μου στη “Μίνως”.

     Μπορεί να μην έχω μία αλλά έχω μέγιστη σοφία και στο εξής εγώ θα κυβερνώ το χρήμα. Γιατί εγώ ξέρω που θα το δώσω κι έχω σκοπό στο πρόγραμμά μου να ξαναφτιάξω τις αρχαίες μου τριήρεις και να βάλω κωπηλάτες τα πρεζάκια κι όλους τους ψυχοφαρμακωμένους. Τους δε ψυχίατρους θα τους πετάξω στη θάλασσα σαν σαβούρα.

     Είσαι περιθωριακός; Αισθάνεσαι λίγο Διογένης, όπως αυτός της κασέτας σου;

     Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει περιθώριο. Το ‘χει φάει ο…πράσινος πετροφάγος, που θα φάει και το γιο μου το Διονύση, που εκμεταλλεύεται το περιθώριο. Ό,τι λέω το ‘χω κάνει. Έχω γίνει ο ίδιος ο Διογένης. Όχι μονάχα στα λόγια μα στην πράξη και στο είναι. Κι ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε μπούφος! Θα τον είχα κι αυτόν κωπηλάτη στις αρχαίες μου τριήρεις, αν μπορούσε να λύσει το Γόρδιο Δεσμό με την ψυχή του κι όχι με το σπαθί του. Ένα από τα αρχαία μου ονόματα είναι Πέπλος, Μυστήριος και Γρίφος. Είμαι ο Γόρδιος Δεσμός σας. Πολεμήστε να με λύσετε, αλλά με την ψυχή σας και την καρδιά σας κι όχι με το σπαθί σας.

Νίκος Πλατύραχος - Ψαραντώνης - Το δάκρυ του Ψηλορείτη

"Το δάκρυ του Ψηλορείτη" από το άλμπουμ "ΟΝΕΙΡΟΓΡΑΦΙΑ" του Νίκου Πλατύραχου. Στίχοι: Γιάννης Πλατύρραχος. Ερμηνεία: Ψαραντώνης

«Ο ύπνος σ' ανακοίμισε ανάμεσα στα ρόδα
μουδέ και δάκρυα σε ξυπνούν, μουδέ και μοιρολόγια
Ύπνε που μου το κοίμισες ανάμεσα στα ρόδα
το θρήνος μου δεν το ξυπνά, μουδέ τα μοιρολόγια
Άλλη δεν έχω απαντοχή στον άδειο κόσμο απού 'μαι
Έλεος κάμε, πάρε με, να μην ξεχωριστούμε»

πηγηhttp://pokopokito.blogspot.com

Δεκέμβριος 2008

Τον Δεκέμβριο του 2008, μια δολοφονία γέμισε τους δρόμους της Αθήνας και των επαρχιακών πόλεων. Η δολοφονία αυτή όμως, απ’ το επόμενο κιόλας πρωί, έμοιαζε να είναι μια αφορμή, μια συναισθηματική (αλλά σοκαριστικά αληθινή) σφαίρα που τάραξε τους μισομεθυσμένους θαμώνες του Σαββατόβραδου. Η ιστορία είναι γνωστή. Διάχυση της διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα, βίαιες συγκρούσεις, προχωρημένα συνθήματα και ένα μικρό σκάνδαλο: οι μαθητές στο δρόμο, πρωταγωνιστές και μπροστάρηδες μιας ευθείας αντιπαράθεσης με ό,τι συμβόλιζε τον απέναντι. Ο απέναντι εν προκειμένω ήταν το κράτος, οι θεσμοί, η εξουσία.

Η κυριότερη κριτική στο Δεκέμβρη συνοψίστηκε στον λόγο περί αιτήματος. Υποστηρίχθηκε ότι οι διαδηλωτές δεν είχαν αίτημα, ότι η όλη αντίδραση ήταν μια χουλιγκάνικη ενέργεια, ένα απολίτικο ξέσπασμα. «Λες και η υποχρέωση να αντιδράς στην περιφρόνηση είναι κάτι άλλο από πολιτικό καθήκον»*² θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε. Τί άλλο λοιπόν ήταν αυτή η έξαλλη και λυσσασμένη αντίδραση δίχως προφανή προσανατολισμό ή ακριβή εξήγηση; Τι άλλο ήταν όλα αυτές οι επίμονες διαδηλώσεις, οι καταλήψεις, τα οριακά κείμενα, τα σπασμένα μάρμαρα; Τί άλλο ήταν, εκτός από μια ενστικτώδης, σπασμωδική και χύμα αντίδραση στην διαρκή περιφρόνηση;

Ο Γιώργος Γραμματικάκης ένα χρόνο μετά, σε τηλεοπτική εκπομπή, ήταν ακριβής: «ο Δεκέμβρης ήταν μια κραυγή. Δεν μας αρέσει η ζωή μας». Κατά κάποιο τρόπο, οι πέτρες στόχευαν την ίδια μας τη ζωή. Εξάλλου, το σύνθημα «Πειθαρχία τέλος, ζωή μαγική», που κυριάρχησε σε γραπτά και τοίχους, αινιγματικό και αφοριστικό, υπαινίσσεται μερικές μόνο απ’ τις απαντήσεις στην κριτική περί απολίτικου.  Η έλλειψη ενός και μόνο αιτήματος (αν και υπήρξαν τέτοια πχ. κατάργηση των ΜΑΤ) δεν καθιστά τις διαμαρτυρίες απολίτικες. Αντίθετα, ο Δεκέμβρης είχε χαρακτήρα συνολικής αντίθεσης με τις τρέχουσες συνθήκες και πολιτικές ερμηνείες. Υπήρξε μια μικρή ρωγμή στο συλλογικό φαντασιακό, που εικονογραφήθηκε εξαιρετικά, απ’ τους βραδινούς διαδηλωτές που περνούσαν δίπλα απ’ τα κατεβασμένα ρολά του Ζόναρς, όπου οι θαμώνες έπιναν τον εξωπραγματικό καφέ τους.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, τα θρυμματισμένα τζάμια του ΙΧ και του μαγαζιού του – στην ίδια μοίρα – συμπολίτη ή η καταστροφή του δημόσιου χώρου, δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη.«Κάπως σαν αυτούς τους κρατούμενους που κάποια στιγμή γίνονται έξω φρενών και λεηλατούν το κελί στο οποίο όμως γνωρίζουν καλά ότι θα περάσουν μήνες και χρόνια» *³. Η κρίση ήταν εδώ το 2008 και μάλιστα σε πλήρη έκταση. Δεν χτυπούσε ακόμη τα συγκεκριμένα πορτοφόλια, αλλά δυναμίτιζε υπογείως τις συνειδήσεις και προκαλούσε μια διαρκώς αυξανόμενη σύγχυση. Σήμερα, η οικονομικά ημιδιαλυμένη μεσαία τάξη θα έπρεπε να αναρωτηθεί, γιατί δεν άκουσε καλύτερα αυτό που τόσο εμφατικά ψέλλιζαν τα βλαστάρια της.

Τελικά, ο Δεκέμβρης φαίνεται να άφησε μερικά προχωρημένα συνθήματα, ένα νέο οριακό λόγο, μία αυξανόμενη συμπάθεια στον α/α χώρο και μια έντονη διάθεση για επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χώρου. Αποτελέσματα όλων αυτών, δεν ήταν μόνο οι καμένες στάσεις λεωφορείων και οι σπασμένες βιτρίνες. Μέσα απ’ το Δεκέμβρη ξεπήδησαν ή πήραν την τελική ώθηση τοπικές κινήσεις πολιτών, όπως το πάρκο Ναυαρίνου και αντίστοιχες προσπάθειες σε άλλες συνοικίες ή κινήσεις όπως η κατειλημμένη Λυρική. Ο Δεκέμβρης σε τελική ανάλυση επέβαλλε να γίνει απ’ την αρχή η συζήτηση για τις συλλογικότητες. Ήταν η πρώτη ηχηρή σφαλιάρα στον κυρίαρχο και πολλαπλά δικαιωμένο ατομισμό, αλλά και μια διαρκής διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης ενός κομματιού της νεολαίας που ως τότε παρατηρούσε μεν κριτικά, αλλά από απόσταση.

πηγη http://tovytio.wordpress.com

Ένας αγωνιστής γεννιέται...μέσα απο το αυγό του φιδιού

Πώς μπορεί ένα εθνικιστικό κόμμα ( εγώ θα το αποκαλούσα άκρως φασιστικό αλλά δε θα ήθελα επ ουδενί να προσβάλω τους αγαπητούς χρυσαυγίτες και πρωτίστως το κύριο Κασιδιάρη) να παρουσιάζει τον εαυτό του όχι μόνο ως σωτήρα του έθνους αλλά και ως επαναστάτη; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τη Κυριακή η Χρυσή Αυγή πραγματοποίησε συγκέντρωση στη Χερσόνησο της Κρήτης. Εκεί προφανώς και παρευρέθηκαν τα διακεκριμένα μέλη της Χ.Α  Ηλίας Κασιδιάρης, Νίκος Μίχος, Γιώργος Μπαρμπαρούσης και Χρήστος Παππάς. Ωστόσο τα πράγματα δε κύλησαν όπως τα φαντάζονταν οι βουλευτές, καθώς την ίδια ώρα πραγματοποιήθηκε αντιρατσιστική διαδήλωση. Η αστυνομία έστησε μπλόκο ώστε οι διαδηλωτές να μην πλησιάσουν το ξενοδοχείο οπού γινόταν η εκδήλωση μα ο Κασιδιάρης θέλησε να σπάσει το μπλόκο και να συγκρουστεί με τους διαδηλωτές. Και ναι που επιτέλους βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το συγκρουσιακό χαρακτήρα του κο Κασιδιάρη. Οι ᾽᾽βουλευτές᾽᾽έξαλλοι με πρωταγωνιστή το κο Κασιδιάρη πραγματοποίησαν δηλώσεις και εξαπέλυσαν απειλές εναντίων αστυνομίας και παρακρατικών. Ελπίζω να μην ηχεί μόνο στα δικά μου αυτιά παράλογο, ένα κόμμα που δρα παρακρατικά τώρα τα βάζει με τον ίδιο του τον εαυτό. Έχουμε συνηθίσει βλέπεις να ακούμε από τα media ότι παρακρατικοί είναι οι κουκουλοφόροι που τα σπάνε στις πορείες μα κάνεις δε μιλάει συνήθως για τη παρακρατική δράση της Χ.Α. Γιατί αν θεωρείται νόμιμο από το αδιάφθορο ελληνικό κράτος, ένα εκλεγμένο κόμμα να διατηρεί και να συντηρεί νυχτερινές περιπολίες με σκοπό τη προφύλαξη των κατοίκων και το βασανισμό των μεταναστών παραβλέποντας το ρόλο της αστυνομίας και προωθώντας συμπεριφορές αυτοδικίας και βίας τότε συγνώμη μα δεν έχω τίποτε άλλο να πω παρά ότι μας λυπάμαι. Μα ας γυρίσουμε στο πρόσφατο τραγελαφικό περιστατικό. «Λοιπόν για να μην τους γαμάμε όλο το βράδυ και έχει νεκρούς, και σου δίνω το λόγο μου θα έχεις νεκρούς» (Βίντεο 1:40).  Όταν ο αστυνομικός του ζητάει να ηρεμήσει, ο βουλευτής απαντάει «πως να ηρεμήσω όταν βλέπω να τα σπάνε και εσείς καθόσαστε και τον παίζετε» (Βίντεο 2:00). «Βλέπουμε απέναντί μας εκατό παρακρατικούς με κουκούλες (σε άλλο σημείο μιλάει για αλήτες και σε άλλο για χρηματοδοτούμενους που τους έχουν μέσα σε πανεπιστήμια και στις καταλήψεις) έχουν προκαλέσει φθορές σε οχήματα σε καταστήματα δεν τους ενοχλεί κανείς δεν έχει συλληφθεί κανείς και το μόνο που κάνει η αστυνομία είναι να παρεμποδίζει την εκδήλωση ενός νόμιμου πολιτικού κόμματος. Αυτό είναι παρανομία, μιλάμε για παράβαση καθήκοντος», έκανε λόγο για «χιλιάδες πολίτες του Ηρακλείου που θέλουν να ακούσουν τη Χρυσή Αυγή και δεν τους επιτρέπεται η πρόσβαση». ᾽᾽Είμαστε το μόνο πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα που επιτρέπεται να γίνονται εις βάρος τους αντισυγκεντρώσεις και αυτό γίνεται γιατί είμαστε η μοναδική ελληνική φωνή που λέει την αλήθεια και θα ξεβρομίσει αυτό το τόπο.᾽᾽ ᾽᾽Και εμείς ως Χ.Α με κάθε  θεσμικό και νόμιμο μέσο θα υπερασπιστούμε τα συνταγματικά δικαιώματά μας στην ελευθερία της έκφρασης, μας έχουν αποκλείσει οι πάντες᾽᾽ αυτές είναι κάποιες από τις δηλώσεις του κο Κασιδιάρη. Ένας εκλεγμένος βουλευτής και εκπρόσωπος της Χ.Α απειλεί ότι θα υπάρξουν νεκροί ή για να είμαστε ακριβείς δίνει το λόγο του και και μάλιστα δίνει το λόγο του στην αστυνομία. Κοιτάξτε λοιπόν προσεχτικά το έκτρωμα που ψηφίσατε και νομιμοποιήσατε, ένα κόμμα που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να απειλεί ξανά και ξανά  όχι φυσικά τον πραγματικό υπαίτιο αλλά εκείνα τα φαντάσματα που έχει πλάσει η εμμονή του για σκούπισμα και καθάρισμα του τόπου. Και όπως λέει και η παροιμία η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά γιαυτό και κατά τη διάρκεια της ομιλίας ο Χρήστος Παπάς έβγαλε τη σημαία της Χούντας των συνταγματαρχών με τους παρευρισκόμενους να χειροκροτούν (Βίντεο 7:27). «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να ξεδιπλώσουμε και να δείξουμε αυτή τη σημαία»´´ προτάσσοντας έτσι μια από τις πιο ανελεύθερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Περίοδο βασανισμών, αποτρόπαιων κρατικών εγκλημάτων, δικτατορία, εξορίας, ανελέητου κρατικού παρεμβατισμού και μια Ελλάδα ανδρείκελο μεγαλύτερων δυνάμεων. Μόνο απειλές για πραξικόπημα δεν έχουν ακουστεί ξεκάθαρα ακόμα  ωστόσο νομίζω ότι δε θα μας απογοητεύσουν σύντομα θα γελοιοποιηθούν ακόμα περισσότερο. Όπως και οι ίδιο είπαν το κόμμα τους έχει στρατιωτικό χαρακτήρα γιαυτό και τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο σε στάση προσοχής υπακούοντας στη στρατιωτική διαταγή του Κασιδιάρη. Καιρός να σταματήσει να ακούγεται η καραμέλα του η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αρνούμαι να πιστέψω πως τόσοι αγώνες και όνειρα είναι μάταια και αυτό εξαιτίας των συλλογισμών αμοιβάδας της Χ.Α και της γκεμπελικής τακτικής τους. Αρνούμαι. Και εύχομαι όλοι μας να αρνηθούμε να είμαστε έρμαια ξανά των απειλών και αποφάσεων οποιουδήποτε προσπαθεί να στερήσει την ελευθερία ακόμα και σε ένα μοναχά άνθρωπο.

Ο Χρόνης Μίσσιος για την Επανάσταση και τον Επαναστάτη...

  Και 'συ, φορτωμένος μικρές καταιγίδες απελπισίας, να θες να ταξιδέψεις στους παιδικού σου άδολους δρόμους της επανάστασης – ποιος μαλάκας την έθαψε κάτω από τη διατύπωση «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», δεν ξέρω - να φανταστείς την κοινωνία που θέλεις να φτιάξεις, όχι σαν καμινάδες που ξερνάνε μαύρο καπνό, αλλά σαν πολύχρωμη παιδική χαρά όπου οι άνθρωποι παίζουν, αγαπιούνται, ερωτεύονται…

* * *

Βέβαια, εγώ ο μαλάκας διάβαζα μετά μανίας. Ήθελα να γίνω τέλειος επαναστάτης, βλέπεις. (…) Σκέψου, λέω, ένα επαναστατικό κίνημα που θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο, να απελευθερώσει τον άνθρωπο από κάθε σκλαβιά, εξάρτηση και καταπίεση, να ‘χει τέλος πάντων έναν τόσο μεγάλο ανθρωπιστικό σκοπό και τα γραφτά του να μη συγκινούν τον καλοπροαίρετο άνθρωπο, τι σόι επανάσταση θα κάμει… Ρε συ, για πότε οι κουφάλες μας μετατρέψανε από επαναστάτες σε «πολιτικούς» οπαδούς, ούτε που το πήραμε χαμπάρι…

* * *

Ρε συ, νομίζω πως μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο επαναστάτης, είναι πως μέσα στη διαδρομή του δεν θα χάσει την ανθρώπινη ουσία του, πως θα διαφυλάξει την εσωτερική του πορεία, στην ολοκλήρωσή του σαν ανθρώπου, στο πως δηλαδή αυτός ο μοναχικός και μοναδικός δρόμος δε θα μπει μέσα του, δε θα τον καταχτήσει, σε θα τον μετατρέψει από στοχαστικό σε πιστό, από ευαίσθητο ρομαντικό σε γραφειοκράτη, από ανθρωπιστή σε εχθρό του ανθρώπου και της κοινωνίας, από επαναστάτη σε πολιτικό.

Πώς μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις τους βασανιστές σου χωρίς μίσος, πώς μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις τη χλεύη, την προσπάθεια εξευτελισμού σου, τη σαδιστική μανία και αλαζονεία της εξουσίας, χωρίς ψυχικά τραύματα, που λένε, πώς να αντιπαλέψεις για χρόνια ολόκληρα, αν όχι για όλη σου τη ζωή, τη σκόπιμη βία στο σώμα σου και στο μυαλό σου. Θαρρώ πως μονάχα μια βαθιά και μεγάλη αγάπη για τη ζωή μπορεί να σώσει την ανθρώπινη ουσία σου, γιατί όπως η επανάσταση δεν είναι μια πολιτική πράξη αλλά μια βαθιά κοινωνική παιδεία, μια πολύχρωμη ερωτική επικοινωνία με τους ανθρώπους, τη φύση και τα πράγματα, έτσι και ο επαναστάτης δεν μπορεί να είναι ένας πολιτικός άνθρωπος, αλλά ένας άνθρωπος ερωτευμένος…
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;», εκδόσεις "Γράμματα", 1988

• πηγήhttp://www.aksioprepeiakantoxh.com/protaseis/biblio/777-xm-epanastasi-epanastatis.html

τέλος εποχής.
έτσι απλά.
αρκεί να είσαι έτοιμος.
είσαι;
φυσικά και όχι.
κάτι πρέπει να κάνεις όμως.
αρκεί να το συνηθίσεις.
τόσο απλά.
καλή τύχη.







The weather vane will say...
It smells like rain today

ένας αλήτης πέθανε.

καλό σας βράδυ.

Θα έπρεπε να χορεύεις για να μην πέσεις.

Νίτσε.

καληνύχτα...

Τι και αν...

N.A

Τι και αν οι αιώνες ήρθαν και παρήλθαν; Τι και αν εκατοντάδες βιβλία έχουν γραφτεί για την ιστορία και την εξέλιξη του ανθρώπινου γένους; Τι και αν αφήσαμε πίσω μας  το πίθηκο ( για όσους τουλάχιστον αποδέχονται τη δαρβίνεια εκδοχή) και τα χαρακτηριστικά μας αλλοιώτεψαν; Τι και αν αφήσαμε πίσω μας τη Μεσοποταμία του 4.000 π.Χ, τη δουλοκρατία της αρχαίας Αιγύπτου, τι και αν αφήσαμε πίσω μας τους σταυροφόρους και το θρησκευτικό δογματισμό τους, τι και αν αφήσαμε πίσω μας τον επεκτατισμό του Μέγα Αλέξανδρου; Τι και αν πια ξεπεράσαμε τις βαμμένες με αίμα σελίδες της Σμύρνης και τον αυταρχισμό της χούντας, τι και αν οι μαύρες μέρες του χιτλερικού φασισμού, του σταλινικού και μαοϊκού απολυταρχισμού είναι κατά μία έννοια περασμένες; Τι και αν γεννήθηκαν στο κόσμο τούτο ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος, ο Αντιφώντας και ο Ζήνων, ο Ελύτης και ο Εμπειρίκος, ο Ρεμπώ και ο Αρτώ, ο Προυντόν και ο Στιρνερ, ο Ντεριντά και ο Νίτσε και τόσοι άλλοι που δε μου φτάνουν οι ώρες να σας ιστορώ.
Τι άλλαξε αλήθεια; Σκοτώνουμε αλλά σκοτώνουμε με τακτ. Δολοφονούμε αλλά έχουμε από πίσω μας ιστορικό, θεωριτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο. Κυνηγάμε το θύμα μας όχι αυτή τη φορά με ακόντια αλλά με μετοχές και αριθμούς. Κρατάμε τους ανθρώπους στα σπίτια τους όχι μέσω φρουρών ή απαγορεύοντας τη μόρφωση αλλά επινοώντας τα Μ.Μ.Ε. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάποιος πολιτισμένος άνθρωπος θα κηρύσσει ένα καινούργιο πόλεμο. Ποιος ξέρει σε τι αποσκοπεί αυτή τη φορά. 

Πού είναι η εξέλιξη λοιπόν Δαρβίνε;
Έχεις δίκιο, μοναχά στον αριθμό των θυμάτων! 


"Εχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα βουνά τάμαΰρα και τα δαι-
μονικά του κόσμον τούτον. "Εχω πει στην αγάπη «γιατί» και την
έχω κυλήσει στο πάτωμα. "Εγιναν οί πόλεμοι και ξανάγιναν και
δεν έμεινε ούτ'έ'να κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγ-
ματα μας και να το λησμονήσουμε. Ποιος ακούει; Ποιος άκου-
σε; Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι ή χώρα σας;
"Ενα κορμί μου μένει και το δίνω. Σ'αύτό καλλιεργούνε, όσοι
ξέρουν, τα Ιερά, όπως οί κηπουροί στην Όλλανδία τις τουλί-
πες. Και σ'αύτό πνίγονται όσοι δεν έμαθαν ποτέ από θάλασσα
κι από κολύμπι...
Ροές της θάλασσας κι εσείς των άστρων μακρινές επιρροές —
παρασταθείτε μου!᾽᾽
Ελύτης, Μαρία Νεφἐλη

I Wish I Knew How It Feels To Be Free

-τι είναι η ελευθερία για σενα;
-το ίδιο που είναι και για σένα. εσύ πες μου!
-Όχι όχι εσύ πες μου.
 -Είναι μόνο ένα συναίσθημα. Είναι το ίδιο με το να είσαι ερωτευμένος. Πως μπορείς να περιγράψεις σε κάποιον πως είναι να είσαι ερωτευμένος; Πώς μπορείς να πείς σε κάποιον ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ ερωτευμένος πώς νιώθεις όταν εισαι ερωτευμένος; Δε μπορείς να το κάνεις. Μπορείς να περιγράψεις πράγματα αλλά δε μπορείς να το πείς. Αλλά το ξέρεις όταν σου συμβεί. Αυτό εννοώ με τη λέξη ελεύθερος. Εζησα μερικές στιγμές πάνω στη σκηνή όπου πραγματικά ένιωσα ελεύθερη. Θα σου πω τι σημαίνει ελευθερία για μένα. Κανένας φόβος. Εννοώ πραγματικά κανένας φόβος. Εαν μπορούσα να έχω στη μισή διάρκεια της ζωής μου κανένα φόβο, όπως τα παιδία δεν εχόυν φόβο. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορω να περιγράψω την ελευθερία. Αυτό δεν είναι όλη η έννοια της λέξης φυσικά αλλά είναι κατί το οποίο πραγματικά αισθάνεσαι. 

nina simone

Διομήδη, έμαθα ότι ΖΕΙΣ...

Διομήδη, έμαθα ότι ΖΕΙΣ...

της Νίνας Γεωργιάδου, AlfaVita...



Αγαπημένε μου Διομήδη,
Επανέρχομαι με μια δεύτερη επιστολή διότι έχω μείνει εμβρόντητη!
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το πόρισμα του Τσεβά για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, βλέπω το όνομά σου ανάμεσα σε τόσα άλλα κι όμως μαθαίνω πως δεν είσαι νεκρός. Πώς μπόρεσες να συμβάλεις σ’ αυτή την ιστορική παραχάραξη;
Δεν ξέρω πια τι να υποθέσω.
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή γιατί η συναισθηματική μου φόρτιση κάνει τον πρόλογο δυσνόητο.
Ίσως οι διευκρινίσεις που ακολουθούν να περιττεύουν, μιας και, όντας ζωντανός, έχεις προσωπική αντίληψη όσων συμβαίνουν και συνταράσσουν την εντελώς κοινή γνώμη. Φοβάμαι όμως ότι η ανωριμότητα που σε οδήγησε σ’ αυτή τη σκευωρία, εξακολουθεί να σε εμποδίζει από το να δεις τα πράγματα με την κρυστάλλινη ενάργεια που θα στα παραθέσω.



Τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκε μια πολύ πατριωτική οργάνωση, πατριωτικότερη των συνήθων πατριωτών, η οποία αποκαθιστά ιστορικές αλήθειες (βάναυσα διαπομπευμένες από αντιπατριώτες) αναδεικνύει το μεγαλείο της φυλής, καθώς και τον ευλύγιστο πλούτο της νεοελληνικής μας γλώσσας.
Με συγχωρείς που παρεκκλίνω λιγάκι της ουσίας, προκειμένου να σε ενημερώσω λεπτομερειακά. Με μια ονομασία που επιτέλους παραπέμπει σε φως στο βάθος του τούνελ και καθώς συνδυάζεται με το βαρύτιμο μέταλλο, αποκτά διπλή βαρύτητα, τα μέλη της ελπιδοφόρου αυτής οργάνωσης διαθέτουν ένα ζηλευτά δομημένο σωματότυπο ο οποίος, από μόνος του, αποπνέει αισθήματα ησυχίας, τάξης και ασφάλειας.
Ο γλωσσικός τους πλούτος διαχέεται στα βάθη των αιώνων και αποσυντονίζει επίτηδες τον ορθογραφικό έλεγχο του microsoft word, καταφέρνοντας, έτσι, ένα καίριο πλήγμα στην επιχειρούμενη αλλόφυλη γλωσσική ομογενοποίηση. Οι, κατά καιρούς, διαφωτιστικές τους επισημάνσεις έχουν το μέτρο της ιστορικής εμβάθυνσης και της καταλυτικής ανασκολόπισης των ιστορικών ψευδών. Έτσι, πληροφορηθήκαμε, επιτέλους, ότι οι ταγματασφαλίτες ήταν επίσης πολύ πατριώτες και οι αιτιάσεις ότι στελέχωναν τα εκτελεστικά αποσπάσματα των Ναζί, αποτελούν αισχρά ψεύδη του λόμπυ της δραχμής. Ναι, ναι, της δραχμής. Διότι, όπως διαπιστώνεις στην επισυναφθείσα αφίσα, η λέξη «ευρών», εμμέσως πλην σαφώς, παραπέμπει στο ποσό των ευρών και όχι των δραχμών που θα εισπράξει ο τυχερός στο τέλος της αντίστοιχης έρευνας. Διαφορετικά θα είχε γραφτεί σωστά ως «εβρόν», διεμβολίζοντας το microsoft word που λέγαμε πριν και αναδεικνύοντας την ευαίσθητη ζώνη εισόδου λαθρομεταναστευτικών μιασμάτων, όπως σωστά υπογραμμίστηκε από το βήμα του ναού της δημοκρατίας.
Ακροθιγώς έθιξα το ζήτημα αυτό στην προηγούμενή μου επιστολή, λέγοντάς σου ότι λαθραίως επιμένουν να αναζητούν καταφύγιο από τη φτώχεια και τον πόλεμο κάτι κυνηγημένοι, επίτηδες για να σπάνε τα νεύρα του Άδωνη. Δεν θα επεκταθώ επί του θέματος, να σε διαβεβαιώσω μόνο ότι αυτά που ήξεραν (τα λαθρομεταναστευτικά μιάσματα) να τα ξεχάσουν. Τώρα πια, από τη μια το σχέδιο «Ξένιος Ζευς» που εκπονήθηκε από το υπουργείο ΠροΠο και από την άλλη τα παιδιά αυτής της ελπιδοφόρου οργάνωσης, τους κάνουν να ξερνάνε το γάλα της μάνας τους και να μετανιώνουν πικρά για την κρίση, την ανεργία, την υπερχρέωση και την ύφεση που προκάλεσαν στη χώρα.
Θα μου επιτρέψεις μία ακόμη παρέκκλιση σε σχέση με τον Άδωνη. Και αυτό, το μέγα πολιτικό μέγεθος, απεκάλυψε ευθαρσώς ότι, μετά από δική του εμβριθή ιστοριοφυσιοδιφική μελέτη, δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Το μέγα αυτό πολιτικό μέγεθος δεν συγκαταλέγεται στην εν λόγω οργάνωση. Μεταπηδώντας από μια άλλη ομογάλακτη, της οποίας εγκαίρως διέβλεψε την εκλογική αποτυχία, σε μια άλλη ομογάλακτη, της οποίας εγκαίρως διέβλεψε την εκλογική επιτυχία, ευτυχώς παραμένει στο ελληνικό κοινοβούλιο, κοσμώντας με την παρουσία και την παρρησία του το ναό της δημοκρατίας.
Ας επανέλθουμε όμως στη χρυσή αποκατάσταση ιστορικών αληθειών. Μάθαμε επιτέλους ότι η τεταμένη δεξιά χείρα δεν αποτελεί ναζιστικό χαιρετισμό αλλά προσπάθεια προστασίας των ομμάτων από τις βλαβερές αχτίνες του ηλίου. Στην ηλιόλουστη χώρα που ζούμε, διαπιστώνει κανείς διαχρονικά αυτή την ανάγκη αν ανατρέξει σε φωτογραφίες του παρελθόντος που αποτυπώνουν επιτελείς του Μεταξικού καθεστώτος στην προσπάθεια τους να αποφύγουν τη βλαβερή ακτινοβολία, καλοκαιρινά ενσταντανέ των κατοχικών στρατευμάτων κλπ κλπ.
Η αφίσα που παραθέτω είναι γροθιά στο στομάχι της νεοελληνικής ιστορίας, αποκαθιστά την αλήθεια, αίρει τα μίση και τα πάθη και προσφέρει στον «ευρών» μία πολύτιμη ευκαιρία οικονομικής τόνωσης, στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς. Βλέποντάς την είδα επιτέλους το φως μου καθώς και την πεφωτισμένη ορθογράφηση του «αμοιφθήσεται» η οποία εντέχνως παραλείπει το έψιλον γιώτα, υποδηλώνοντας έτσι την ουσιαστικοποίηση του ρήματος.

Αγαπημένε μου, Διομήδη,
το ξέρω ότι παρέκλινα αρκούντως, θεώρησα όμως αναγκαίες αυτές τις ιστορικές επισημάνσεις.
Απορώ πώς μπόρεσες να με αφήσεις με τον πόνο του χαμού σου όλα αυτά τα 39 χρόνια, συμβάλλοντας επιπλέον σε μια ανεπίτρεπτη ιστορική παραχάραξη. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να υποθέσω για σένα, είναι η ανωριμότητα που σε διακατείχε στα δεκαεφτά σου χρόνια. Έγινες, θέλω να πιστεύω, ακούσιος συνεργός άθλιων σκευωρών, οι οποίοι αποπειράθηκαν να αμαυρώσουν ακόμη μια λαμπρή σελίδα της ιστορίας μας. Αυτήν της εθνοσωτηρίου επαναστάσεως του 1967. Η αλήθεια όμως, αργά ή γρήγορα, πάντα λάμπει, ιδιαίτερα κάτω από το εκτυφλωτικό φως μιας 24 καρατίων αυγής. Ο επί δεκαετίες παρεξηγημένος (ως ταγματασφαλίτης, συνεργάτης των Ναζί, πράκτορας της CIA, επανειλημμένως πραξικοπηματίας, προβοκάτορας ολκής, μαριονέττα του Τομ Πάππας, ανδρείκελο και μέγα λαμόγιο) αρχηγός της επαναστάσεως, έστω και μετά θάνατο, απεκατεστάθη και μπορεί πια να συγκαταλέγεται επάξια στο πάνθεον των σωτήρων αυτού του τόπου.
Μετά την αποκάλυψη της σκευωρίας του Πολυτεχνείου, σύντομα, ελπίζω, θα αποκαλυφθεί η σκευωρία της Γυάρου, Μακρονήσου και λοιπών παραθεριστικών καταλυμάτων. Η αμαύρωση αυτών των ωραίων ελληνικών νησιών ως τόπων εξορίας, πρέπει επιτέλους να πάρει τέλος. Η εθελοντική μετάβαση κομπλεξικών αριστερών σε ερημικά νησιά, για τις θερινές τους διακοπές, συνεχίζεται μέχρι σήμερα και αποτελεί ιστορικό όνειδος η εμμονή τους σε αντιπατριωτικές αναλήθειες.
Μια μόνο πράξη μπορεί πια να σε εξιλεώσει από τη συμμετοχή σου σ΄αυτή την άνανδρη σκευωρία. Με δεδομένο ότι και ο, εικοσάχρονος τότε, Μιχάλης Μυρογιάννης ζει και αδίκως αμαυρώνεται η υπόληψη του ταγματάρχη Ντερτιλή, θα πρέπει, όπως και εσύ, να εμφανιστεί και να αποκαταστήσει την αλήθεια. Να παραδεχτεί δημόσια ότι ουδέποτε ο ταγματάρχης τον πυροβόλησε στο κεφάλι, ουδέποτε τον σκότωσε, ουδέποτε είπε στον οδηγό του, Αντώνη Αγριτέλη, "Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"...



Και όλοι οι υπόλοιποι, οι φερόμενοι ως νεκροί, καλά θα κάνουν επίσης να εμφανιστούν και να συμβάλουν έτσι στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Κρατώ μόνο μια επιφύλαξη για τον Μπασρί Καράκα, Αφγανό (που ο διαμελισμός του από το πολυβόλο άφησε το γιο του Φαρούκ με το κομμένο χέρι του πατέρα του στο δρόμο) και την Torill Magrethe, Νορβηγή. Η εμφάνιση αυτών των αλλοδαπών ζωντανών-νεκρών μπορεί να προκαλέσει δικαιολογημένα το πατριωτικό μένος του Άδωνη και των άλλων παιδιών διότι φτάνει πια, αρκετούς αλλοδαπούς ζωντανούς-νεκρούς έχει αυτή η χώρα.
Αγαπημένε μου Διομήδη,
Το ξέρω πως όλοι εσείς, οι ζωντανοί-νεκροί του Πολυτεχνείου βρίσκεστε κάπου μαζί κι ανάμεσά σας ο πιτσιρίκος Δημήτρης Θεοδωράς που πυροβολήθηκε στα πέντε του χρόνια. Στο σημείο που δολοφονήθηκε (Ορεινής Ταξιαρχίας στου Ζωγράφου) υπάρχει ένα περίπτερο, δίπλα στην τιμητική πλάκα. Από εκείνο το περίπτερο έπαιρνα τσιγάρα όταν ήμουν φοιτήτρια. Κάθε φορά που έβλεπα πώς ένα πεντάχρονο παιδί μπορεί να γίνει ένα κομμάτι μάρμαρο, έτρεχαν τα μάτια μου και έκλεινε ο λαιμός μου. Γιατί περισσότερο από το κάπνισμα, η παλιανθρωπιά και ο κρετινισμός βλάπτουν σοβαρά την υγεία.
Πες στο Δημήτρη, πως ακόμα κι αν όλοι πάθουμε μαζική μαλάκυνση, ακόμα κι αν όλοι γίνουμε από φόβο αυτολογοκριμένα ασπόνδυλα, έστω και ένας άνθρωπος – η μάνα του – θα συνεχίσει να τον κλαίει.
Κατάλαβες λοιπόν, αγαπημένε μου Διομήδη;
Αυτή η αφίσα μας θυμίζει ότι για πάντα θα            ΖΕΙΣ

Νίνα Γεωργιάδου
Η πρωτη επιστολη εδω... http://www.alfavita.gr/old/14429
πηγη http://pokopokito.blogspot.com

Όνειρο

Τράβηξα δειλά-δειλά
της κερκόπορτας το σύρτη
και πήραν φωτιά τα μάτια μου
μάγκα μου απ' όσα είδα.

Πολιτεία απέραντη
από γυαλί και κεχριμπάρι,
τα χρώματα της ίριδας
της έπλεκαν στεφάνι.

Στα στενά της σέρνονταν
άγιοι σκοτεινοί κι αγύρτες
και στο λιμάνι αθίγγανοι
μοιρίζανε παλάμες.

Ο Ανέστος τρυφερά
γέμιζε καρφιά τα χέρια
κι ο Μεβλανά Tζελαλεδίν
γυρνούσε και γυρνούσε.

Κι έτσι όπως χάζευα
ντερβισάδες, μπεκτασήδες,
άλαλοι με κυκλώσανε
μα ακόμα τους ακούω.

Σεμ ολντού ασίκ λαρί
άνθρωπέ μου τί ξεφτίλα
να σου χαλάνε το όνειρο
και συ να τους αφήνεις.

Πίσω ξαναγύρισα
χίλια εννιακόσια ενενήντα,
με τα δίδυμα αγκαλιά
κοιμάται η κυρά μου.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Πρόσκληση σε εκδήλωση της Διεθνούς Αμνηστίας “Ο Ρόλος των Γυναικών στην Αραβική Άνοιξη» Παρασκευή 23/11/2012, Ινστιτούτο Θερβάντες (Μητροπόλεως 23, Αθήνα) Στο πλαίσιο της δράσης της για τα δικαιώματα των γυναικών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και με αφορμή με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (25/11), η Διεθνής Αμνηστία διοργανώνει την εκδήλωση «Ο ρόλος των γυναικών στην Αραβική Άνοιξη», την Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου, ώρα 19:00, στο Ινστιτούτο Θερβάντες (Μητροπόλεως 23, Αθήνα). Θα μιλήσουν: Ντορέττα Αστέρη, πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας Συμμετοχή των Γυναικών σε Διαδηλώσεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και οι δράσεις αλληλεγγύης της Διεθνούς Αμνηστίας Κλεοπάτρα Γιούσεφ, αιγυπτιακής καταγωγής ερευνήτρια σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής και ισότητας των φύλων «Η Αραβική Άνοιξη μέσα από τα μάτια των γυναικών. Ιστορίες Γυναικών από την Αίγυπτο»: Ανάλυση του ρόλου της γυναίκας από την αρχή των εξεγέρσεων στην Αίγυπτο μέχρι και σήμερα. Η ομιλία θα περιλαμβάνει και παρουσίαση οπτικοακουστικού υλικού. Ιωάννης Θ. Μάζης, καθηγητής, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Ο ρόλος των γυναικών στο Ισλάμ Σάρα Μακμπέρ, Συντονίστρια Προγράμματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (MSF) για την υποστήριξη γυναικών θυμάτων βίας στο Μαρόκο Τα κρυμμένα θύματα της βίας: γυναίκες μετανάστριες δίχως έγγραφα, θύματα σεξουαλικής και σωματικής βίας στο Μαρόκο, η ανταπόκριση των MSF, το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και οι προοπτικές καλύτερης ανταπόκρισης των αναγκών τους. Heydar Amal, πρόσφυγας από το Χαλέπι της Συρίας, αιτούσα άσυλο στην Ελλάδα Η ζωή των γυναικών στη Συρία Θα κάνουν παρέμβαση: Ahdaf Soueif, αιγύπτια συγγραφέας, πολιτική και πολιτισμική σχολιάστρια σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, συγγραφέας των βιβλίων «Κάιρο: Η πόλη μου, η επανάστασή μας (Cairo: My City, Our Revolution)» και «Ο Χάρτης της Αγάπης (The Map of Love)». Η φωτογράφος Στεφανία Μιζάρα θα παρουσιάσει φωτογραφίες και video από αποστολές και ταξίδια στην Αίγυπτο, τη Συρία και την Παλαιστίνη. Επίσης, θα παρουσιάσει συνεντεύξεις γυναικών προσφύγων από τη Συρία οι οποίες διέφυγαν στην Ελλάδα και μένουν προσωρινά στο Κέντρο Υποδοχής Αιτούντων Άσυλο Αλλοδαπών στο Λαύριο. Θα προβληθούν, επίσης, φωτογραφίες και βίντεο από αποστολές της Διεθνούς Αμνηστίας στη Συρία και την Αίγυπτο. Θα χαρούμε πολύ να σας έχουμε κοντά μας. Διεθνής Αμνηστία – Ελληνικό Τμήμα Σίνα 30, 106 72 Αθήνα Τηλ: 2103600628 Φαξ: 2103638016 Email: athens@amnesty.org.gr Πατήστε εδώ για να διαβάσετε το σχετικό υλικό

Mama Africa

Θρυλική νοτιοαφρικανίδα τραγουδίστρια, γνωστή και ως «Μάμα Άφρικα» (Mama Africa), ένα από τα σύμβολα του αγώνα κατά του απαρτχάιντ.
Η Μίριαμ Μακέμπα (Miriam Makeba) γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1932 σε μια τενεκεδούπολη στα περίχωρα του Γιοχάνεσμπουργκ. Η καριέρα της άρχισε τη δεκαετία του '50, όταν συνδύασε την τζαζ με τα παραδοσιακά τραγούδια της Νότιας Αφρικής, σε μια εποχή που η λέξη «world music» ήταν άγνωστη. Στο διεθνές προσκήνιο εμφανίσθηκε το 1959, κατά τη διάρκεια περιοδείας της στις ΗΠΑ με το νοτιοαφρικάνικο συγκρότημα «Manhattan Brothers».
Την επόμενη χρονιά της αφαιρέθηκε το διαβατήριο από τη ρατσιστική κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής, επειδή συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ «Come Back Africa» με περιεχόμενο κατά του απαρτχάιντ και αναγκάσθηκε να ζήσει στην εξορία. Επέστρεψε στη Νότιο Αφρική, μετά την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα το 1990 και όταν το ρατσιστικό καθεστώς της χώρας έπνεε τα λοίσθια.
Η Μίριαμ Μακέμπα έγινε η πρώτη αφρικανίδα καλλιτέχνιδα που κέρδισε βραβείο Γκράμι (1966). Το μοιράστηκε με τον Χάρι Μπελαφόντε στην κατηγορία φολκ μουσικής για το άλμπουμ «An Evening With Belafonte/Makeba». Μεγάλες επιτυχίες της θεωρούνται τα τραγούδια «Pata Pata» (1956), «Malaika» (1960) και «Τhe Cling Song» (1965). Το 1987 συνεργάστηκε με τον Πολ Σάιμον, συμμετέχοντας στην περιοδεία του «Graceland».
Παντρεύτηκε συνολικά πέντε φορές και απέκτησε μία κόρη, την Μπόγκι, η οποία έφυγε από τη ζωή το 1985, σε ηλικία 35 ετών. Μεταξύ των συζύγων της, ο συμπατριώτης της τρομπετίστας της τζαζ Χιου Μασεκέλα και ο αμερικανός πολιτικός ακτιβιστής Στόκλι Καρμάικλ. Ο γάμος της με τον Καρμάικλ, που ήταν μέλος της ριζοσπαστικής οργάνωσης των μαύρων «Μαύροι Πάνθηρες», προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών στις ΗΠΑ και ακύρωση πολλών συναυλιών της. Το ζευγάρι αναγκάσθηκε να μετακομίσει και να ζήσει στη Γουινέα.
Το 2005 ξεκίνησε την αποχαιρετιστήρια περιοδεία της ανά τον κόσμο, που ολοκληρώθηκε με τρόπο μοιραίο. Συμμετέχοντας σε συναυλία στο Καστελβολτούρνο στα περίχωρα της Καζέρτας υπέρ του ιταλού συγγραφέα Ρομπέρτο Σαβιάνο («Γόμορρα»), τον οποίο απειλεί η ναπολιτάνικη Καμόρα, αισθάνθηκε αδιαθεσία και κατέρρευσε. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Καζέρτας, όπου τις πρώτες πρωινές ώρες της 10ης Νοεμβρίου 2008 άφησε την τελευταία της πνοή από ανακοπή καρδίας, σε ηλικία 76 ετών. Ήταν ένας θάνατος, όπως τον φανταζόταν: να βρίσκεται επί σκηνής και να τραγουδά για καλό σκοπό.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/389#ixzz2BrPGVXkC

silence 4'33

Όταν ακούω αυτό που αποκαλούμε μουσική μου φαίνεται σαν κάποιος να μιλάει για τα συναισθήματά του ή για τις απόψεις του πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλά όταν ακούω την κίνηση, τον ήχο της κίνησης, εδώ για παράδειγμα στην έκτη λεωφόρο δεν έχω την αίσθηση ότι κάποιος μιλάει. Έχω την αίσθηση ότι ο ίδιος ο ήχος δρα και αγαπώ τη δραστηριότητα του ήχου. Αυτό που κάνει, είναι να δυναμώνει και ύστερα να χαμηλώνει και να γίνεται πιο διαρκής ή πιο σύντομος. Κάνει όλα αυτά τα πράγματα με τα οποία είμαι απόλυτα ευχαριστημένος. Δε χρειάζεται ο ήχος να μου μιλάει. Οι άνθρωποι δε βλέπουμε μεγάλη διαφορά μεταξύ χρόνου και χώρου, δε γνωρίζουμε που ξεκινάει το ένα και τελειώνει το άλλο. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος της τέχνης της οποίας σκεφτόμαστε υπάρχει στο χρόνο και το μεγαλύτερο μέρος της τέχνης της οποίας σκεφτόμαστε υπάρχει στο χώρο. Για παράδειγμα ο Μαρσέλ Ντυσάν ξεκίνησε να σκέφτεται το χρόνο, εννοώ να σκέφτεται τη μουσική και αυτό δεν ήταν τέχνη του χρόνου αλλά τέχνη του χώρου -space art- και δημιούργησε ένα κομμάτι το οποίο λέγεται  Musical Sculpture, το οποίο σημαίνει, διαφορετικές μορφές ήχου, διαρκής, παραγόμενες από διαφορετικά μέρη δημιουργούν ένα γλυπτό το οποίο είναι ηχηρό και ταυτοχρόνως διαρκές. Οι άνθρωποι περιμένουν ότι η ακρόαση, το να ακούς είναι κάτι παραπάνω από απλή ακρόαση. Μερικές φορές μιλούν για την εσωτερική ακρόαση ή τη σημασία του ήχου. Όταν εγώ μιλάω για μουσική, συνήθως οι άνθρωποι σκέφτονται ότι μιλάω για τον ήχο ο οποίος δε σημαίνει τίποτα, ο οποίος δεν είναι εσωτερικός αλλά είναι μοναχά εξωτερικός. Οι άνθρωποι που τελικά το καταλαβαίνουν αυτό λένε -εννοείς ότι είναι απλά ήχος;- σκεπτόμενοι πως αν κάτι είναι μονό ήχος είναι άχρηστο. Αντίθετα εγώ αγαπώ τους ήχους ακριβώς όπως είναι και δεν έχω ανάγκη να είναι τίποτα παραπάνω εκτός φυσικά από αυτό που ήδη είναι. Δε θέλω να είναι ψυχολογικοί, δε θέλω ο ήχος να παριστάνει ότι είναι ένας κουβάς ή οτι είναι πρόεδρος ή ότι είναι ερωτευμένος με έναν άλλο ήχο. Θέλω μόνο να είναι ήχος και δεν είμαι τόσο ανόητος. Υπάρχει ένας Γερμανός φιλόσοφος, ο οποίος είναι ευρέως γνωστός, Ιμάνουελ Κάντ, ο οποίος είπε ότι υπάρχουν δύο πράγματα τα οποία δεν χρειάζεται να σημαίνουν τίποτα, το ένα είναι η μουσική και το άλλο το γέλιο. Δε χρειάζεται να σημαίνουν κάτι για να είναι ικανά να μας δώσουν βαθιά ευχαρίστηση. Η ηχητική εμπειρία που προτιμώ περισσότερο από όλες είναι η εμπειρία της σιωπής και η σιωπή σχεδόν σε όλα τα μέρη του πλανήτη τώρα είναι η κίνηση. Αν ακούσετε Μπετόβεν ή Μότσαρτ θα δείτε ότι είναι πάντα το ίδιο αλλά αν ακούσετε την κίνηση των αυτοκινήτων θα δείτε ότι είναι πάντα διαφορετική. απόσπασμα απο συνέντευξη του John Cage να μιλάει για τη σιωπή

πες μου αν πεθαίνουν κανονικά;

N.A

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,f
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

 Pablo Neruda