Η.Π.Α Ένα παιδί που βιάστηκε να μεγαλώσει

Είναι ένα παιδί που βιάστηκε να μεγαλώσει. Αυτό μου απάντησε μια φίλη μετανάστρια από την Πολωνία, η οποία ζει δέκα και πλέον χρόνια στη Νέα Υόρκη, όταν τη ρώτησα πια η άποψή της για την εμμονή του Ομπάμα να εισβάλει στην Συρία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια χώρα με ελάχιστη ιστορία. Γεγονός που κάνει ακόμα πιο ακατανόητη την τάση των κατοίκων της να ξεχνούν. Να ξεχνούν τι δυστυχία έχουν προκαλέσει τέτοιες επεμβάσεις στο παρελθόν Να ξεχνούν πόσο αναποτελεσματικές ήταν. Να ξεχνούν πως θα πολεμήσουν στο πλευρό αυτών που κάποτε καταδίκασαν ως τρομοκράτες. Ένα ανώριμο παιδί που μοιάζει να τρέφει συνέχεια τις ιμπεριαλιστικές του τάσεις ανακαλύπτοντας πάντα αφορμές αλλά όχι γεγονότα. Και όπως κάνεις συνήθως ένα παιδί που όταν θέλει να κάνει μια αταξία ζήτα πάντα την άδεια των γονιών του ξέροντας ήδη ότι αυτοί το πιο πιθανό είναι να αρνηθούν, έτσι και ο Ομπάμα ψάχνει άλλα παιδιά έρμαια των συμφερόντων, περιμένοντας την απάντηση του ΟΗΕ Αδυνατώ να προβώ σε μια ανάλυση παρομοίων επεμβάσεων των Ηνωμένων Πολιτειών σε πολέμους  στο παρελθόν, καθώς οι γνώσεις μου είναι μάλλον ανεπαρκείς μπροστά σε τόσο μεγάλα συμφέροντα και πόσο μάλλον όταν το κύριο θέμα συζήτησης είναι η Μέση Ανατολή. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι παρόμοιες επεμβάσεις όπως αυτή του ΝΑΤΟ (είναι γνωστή η τεράστια επιρροή της Ουάσιγκτον στις αποφάσεις) στη Γιουγκοσλαβία το 1994, κάθε άλλο παρά απέτρεψαν τη αιματοχυσία. Αντίθετα οι καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες. Κανείς δε σώζει ανθρώπους που αλληλοσφάζονται βάζοντας τους το πιστόλι στο κρόταφο. Κάνεις δε σταματά ένα πόλεμο δίνοντας στους στρατιώτες περισσότερα όπλα. Όποια μεριά και αν νικήσει πάλι χαμένη θα είναι, αφού θα έχει θερίσει στο πέρασμά της οτιδήποτε το ανθρώπινο. Αν λοιπόν η απόφαση παρθεί μην ελπίζετε σε θαύματα. Η σφαγή θα συνεχιστεί, όπως γίνεται πάντα. Με μόνη διαφορά ότι τώρα θα υπάρχει ένα μεγάλο παιδί που θα επιτηρεί και θα θαυμάζει τα κατορθώματα του.