Ουτοπία



κάποιος φώναξε, - ουτοπία
ξημερώματα είναι ή σκοτεινιάζει; Αναρωτήθηκε-
η άγνοια μου έκλεψε το φως
μα η άγνοια μου άδειασε τα μάτια
και τώρα κοιτώ τους ανθρώπους χωρίς να τους κοιτώ
μ' ένα βλέμμα αδειανό
το φεγγάρι πλησιάζει
μα εγώ δεν έχω μάτια να το δω
ακούω όμως
μου ψιθυρίζει τραγουδιστά στ' αυτιά
μου μιλά για το άπειρο, το φως και το σκοτάδι
μου τραγουδά για την ενέργεια
Αντίο.-
δειλά, δειλά η πυρωμένη σφαίρα
σκίζει τις σάρκες της νύχτας
ξεγυμνώνει τους ανθρώπους
σαν νέος ιεροεξεταστής
άλλη μια κίβδηλη μέρα πίσω από τα σίδερα
της θλίψης
τα δεσμά του απατηλού ονείρου
καλημέρα!
Εκείνη η ουτοπία που ονειρεύτηκες
θα’ ρθει
μου σιγομουρμουρίζει
μια νεφέλη.