Το σκάκι

Ν.Α

Έλα να παίξουμε 
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου 
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη 
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη 

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου 
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου 
Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μενα 

Έλα να παίξουμε 
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου 
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω; 
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα 

Όλα, όλα και τ΄άλογά μου θα στα δώσω 
Όλα, όλα και τ΄άλογά μου θα στα δώσω 
Μονάχα ετούτο το τρελλό μου θα κρατήσω 
που ξέρει μόνο σ΄ένα χρώμα να πηγαίνει 
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη 
γελώντας μπρος τις τόσες πανοπλίες σου 
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά 
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Αναγνωστάκης Μανώλης, Η συνέχεια (1954)

Ν.Α

Μονάχα το τρελλό μας να κρατήσουμε, εκείνος δε γνωρίζει τίποτα για τη βία και τους πολέμους. Αδιαφορεί για όλους μας. Εμάς που πουλήσαμε την ψυχή μας στο κράτος και αποφασίσαμε πως κανένας άλλος εκτός απο το μικρόψυχο ευατό μας δεν έχει αξία. Εμείς που αποφασίσαμε να υπερετήσουμε το κράτος ακολουθώντας δίχως άλλο τους σαδιστικούς του μηχανισμούς. Δεχτήκαμε την ύπαρξη του προβατοποιείου -όπως το αποκάλεσε κάποιος κάποτε- και φορτωθήκαμε με όπλα για να υπερασπιστούμε μια μέρα τη πατρίδα μας. Αλήθεια ποιά είναι η πατρίδα μας; Συμφωνήσαμε να σκοτώσουμε ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί κάποιος όρισε τα σύνορα -εκείνο το συρματόπλεγμα που κρατάει τους ανθρώπους σε απόσταση- ποιό σημαντικά απο μια ανθρώπινη ύπαρξη. Βλέπεις όλοι μαζί είμαστε ποιό επικίνδυνοι, αλλά για κάποιο ανεξήγητο σε έμενα λόγο έμεις οι ίδιοι θέλουμε να είμαστε χώρια. 

Ανακαλύψτε μόνοι σας τον παραλογισμό μας!

Ο τρελλός γελάει μπρόστα στις πανοπλίες και αναταράσσει τα καθιερώμενα γιατί αυτός δε φοβάται τις συνέπειες...