Όταν...

                       

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό

όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο

Ν.Α

όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση

να πλημμυρίζει τα σαλόνια

όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου

να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα

όταν ακούω σένα να μιλάς

εγώ πάντα σωπαίνω.

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου

ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς

όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια

λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους

όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία

για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη

όταν ακούω να γελούν

όταν ακούω πάλι να μιλούν

εγώ πάντα σωπαίνω.

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη

κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες

θ' ανοίξω το στόμα μου

θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες

στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια

οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους

ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

Μιχάλης Κατσαρός

από τη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων

Ίσως τελικά μονό αυτό να χρειαζόμαστε.Ίσως η μόνη λύση να είναι η σιωπή. Εκείνη η σιωπή που μόνο λίγοι μπορούν να αντέξουν. Είναι εκείνοι βλέπεις που δε βιάζονται. Είναι εκείνοι που βαδίζουν αργά και αδιαφορούν για τις έτοιμες απαντήσεις, εκείνες τις έτοιμες αλήθειες που δανείζει η κοινώνια στα παιχνίδια της και βλέποντάς τα να βαυκαλίζονται, καθώς θαρρούν πως η αλήθεια τους ανήκει, τα χαιρέκακα γέλια της την πνίγουν μα εκείνη συνεχίζει . 

Ίσως η σιωπή να είναι η μόνη αντίσταση μέχρι τα ανόητα παιχνίδια να απογαλακτιστούν και να αποκοπούν απο αυτή τη δολοφονικη αγκαλιά που μόνο εκείνη η αγκαλιά της Μήδειας μπορεί να την ανταγωνιστεί. Και ίσως κάποια μέρα να ζώγραφίσουμε εκείνη την ουτοπία που αναζητάμε.