κύκλος

τότε όταν το παρελθόν ήταν παρόν και το σήμερα μια άπατη  υπήρξε κάποιος Ν.Α μια μορφή θα έλεγε κάνεις μια μορφή ιδιάζουσα και πρόστυχη είχε μάλλον μαλλιά κόκκινα και πρόσωπα πολλά που άλλαζαν μεταβάλλονταν και φθείρονταν  ήταν την ιδία στιγμή όμορφο μα και άσχημο  βαθειά σκοτεινό αλλά και εκτυφλωτικά φωτεινό  ήταν τρομακτικά μαύρο μα και λευκό  έμοιαζε να το είχε καταλάβει την ιδία στιγμή  ο ∆ιόνυσος και ο Απόλλωνας θεώρησα πως ήταν η ενότητα υποσχέθηκε την ελευθερία και τον πίστεψα γιατί που αλλού μπορεί να βρει κάνεις την  ελευθερία αν όχι στην ενότητα εκεί όπου τα αντίθετα συναντώνται  εκεί όπου εκείνος ο απατηλός, βίαιος και κίβδηλος χωρισμός μηδενίζεται, εξαφανίζεται χάνεται και μετατρέπει την αιωνιότητα σε πράξη εκεί που φαίνεται να γίνεται ένα, να ενώνεται, να πραγματοποιείται.

μη βιάζεσαι!  στάσου!

καθώς συλλογίζομαι καταλαβαίνω. ποτέ μου δεν τον πίστεψα στ' αλήθεια αγάπησα όμως την ελπίδα το μονό πράγμα που μπόρεσα αν μπόρεσα να αγαπήσω ποτέ αγάπησα την ελπίδα που νόμισα πως μου έδωσε που νόμισα πως θα με έβγαζε από εκείνο το τρομακτικό σκοτάδι που θεωρούσα πως βρισκόμουν μα τελικά δεν ήμουν εγώ αυτή που θεωρούσε το σκοτάδι εκείνο τρομακτικό εμένα μου άρεσε κείνο το σκοτάδι αλλά τότε αδυνατούσα να κατανοήσω  πως η αλήθεια και το ψέμα ήταν και είναι ένα,  αδυνατούσα να καταλάβω πως το φως και το σκοτάδι είναι από την ιδία σάρκα πως η πραγματικότητα ζει μέσα στο όνειρο και πως το όνειρο λιώνει μέσα στη πραγματικότητα δεν μπορούσα να διανοηθώ πως αυτός ο βάναυσος τεμαχισμός  του υποτιθέμενα αληθινού μας κόσμου  ήταν απλώς απόρροια της διαστροφής ενός παραλόγου όντος ίσως του μονού παραλόγου όντος η διανόηση του όμως  του απαγορεύει να θεωρήσει τον εαυτό του παράλογο τότε όταν πίστευα ακόμα στις λέξεις εκείνου  συνήθιζα να αρνούμαι δίχως δισταγμό το μεταφυσικό έβλεπα χιλιάδες τσαρλατάνους γύρω μου να αρνούνται το θειο

μα να προσκυνούν τους ιδίους τους, τους εαυτούς να λατρεύουν τους ιδίους μέσα σε μια ναρκισσιστική έκσταση παροιμιώδους αφελείας

τότε όταν το παρελθόν ήταν παρόν και
το παρόν μια άπατη
νόμιζα πως ήξερα
δικαιολογούσα τους κλόουν
με το παράξενα μικρό μουστάκι και τη παραλογή λατρεία 
δικαιολογούσα τον εγωισμό τους
νόμιζα πως ήμουν πάντα εγώ
και είχα κλειστεί στο περίγραμμα μου
φοβόμουν τότε
φοβόμουν τους άλλους χωρίς να το γνωρίζω
τώρα μάλλον ξέρω
ο μόνος δυνατός φόβος μου είμαι εγώ

τότε όταν το παρόν ήταν παρελθόν 
και το παρελθόν παρόν 
υπέθεσα την ανυπαρξία μου/μας.