Σὲ μιὰ γυναῖκα

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες

Τάσος Λειβαδίτης, Σὲ μιὰ γυναῖκα, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀνακάλυψη, ἑνότητα, Σημειώσεις, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 331

Ν.Α

«Και ας πιούμε κι άλλο όλοι μαζί στη δική μας δόξα, για να ’χουν να λένε οι εγγονοί μας και οι γιοί τους: υπήρξαν κάποτε άνθρωποι που δεν ντρέπονταν καθόλου για τους συντρόφους τους και που δεν εγκατέλειπαν ποτέ τους φίλους τους» 

Νικολάι Γκόγκολ

Αμεση βοήθεια σε τροφιμα γιά τους προσφυγες στο Λαυριο

ΔΙΑΔΩΣΤΕ

Στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης το Κέντρο προσφύγων Λαυρίου
Στο Κέντρο προσφύγων Λαυρίου, υπάρχουν στοιβαγμένες 300 ψυχές εκ των οποίων 15 βρέφη και 65 παιδια. Τα τρόφιμα έχουν τελειώσει με αποτέλεσμα να τρέφονται με μισές μερίδες ληγμένων ζυμαρικών και δεν έχουν φάρμακα, ενώ το προσωπικό παραμένει απλήρωτο επί 10 μήνες.
Μέσα στο facebook δημιουργήθηκε μια ομάδα η οποία προσπαθεί να μαζέψει τρόφιμα και φάρμακα για τους συνανθρώπους μας και εννοείται ότι θα συμμετέχουμε σε αυτή την προσπάθεια. Η τελευταία ενημέρωση είναι αυτή:
“Λαύριο
Κέντρο προσφύγων αιτούντων πολιτικού ασύλου
Λίστα αναγκών 20/ 10/ 2013
στο κέντρο ζούν 15 βρέφη ,65 παιδια και 220 ενήλικες
Για τα βρέφη : παιδικά γάλατα σε σκόνη , πάνες
Για τα παιδιά : ψωμί , βούτυρο, τυρί κίτρινο (σε φέτες) και σαλάμι
(πρωινό σχολείου) , γάλατα εβαπορέ, αυγά
Για όλους: λάδι , αλεύρι ,κρέας , ντοματοπελτέ , λαχανικά, φρούτα ,
Δευτερευόντως : ζυμαρικά , ρύζι , όσπρια
Καθαριστικά: σαπούνι πράσινο, χαρτί υγείας , σαμπουάν

Επίσης για όσους δεν μπορούν να συνεισφέρουν σε είδος, μπορούν να βοηθήσουν σε χρόνο. Δηλαδή να ασχοληθούν με τη συγκέντρωση των ειδών , από πέντε σημεία των Αθηνών , (Βόρεια, Νότια, Ανατολικά, Δυτικά , Κέντρο) ώστε να γίνει μια αποστολή αύριο και μία τη Δευτέρα.
Επίσης όλοι κοινοποιόντας την λίστα σε τοίχους, ομάδες και σελίδες μαζί με το λίνκ της ομάδας αυτής για συντονισμό.
(https://www.facebook.com/groups/317217015023917/)
Φυσικά όσοι επιθυμούν μπορούν να τα πάνε και μόνοι τους τα πράγματα στο κέντρο προσφύγων για να δώσουν χαρά και στα παιδιά και στον εαυτό τους, Στην αλληλεγγύη αυτός που δίνει παίρνει περισσότερα από τον παραλήπτη, Αυτό το ξέρουμε όλοι από την εμπειρία μας.
Σημαντικό είναι να διευκρινήσουμε ότι σε καμμία περίπτωση δεν παίρνουμε ή δεν δίνουμε χρήματα!!!
Οτι δίνετε , μόνο σε είδος, Οσοι είστε από επαρχία και θέλετε να συνεισφέρετε υπάρχει τρόπος: στέλνετε σε κάποιο δικό σας άνθρωπο στην Αθήνα τα χρήματα, και εκείνος ψωνίζει αυτά που επιθυμείτε, και μας ειδοποιεί να τα παραλάβουμε. Ετσι γλυτώνουμε τα μεταφορικά , και δεν δημιουργούνται και σκοτεινά σημεία στην βοήθεια που καταλήγει αυτούσια στους πρόσφυγες .

Τό τηλέφωνο του κέντρου είναι : 22920 27744

Συντονισμός συγκέντρωσης των τροφίμων στην ομάδα facebook: Αμεση βοήθεια σε τροφιμα γιά τους προσφυγες στο Λαυριο.

Σημείωση: παρακαλούμε τα τρόφιμα να είναι κατά το δυνατόν σε όχι ευθραυστες συσκευασίες (πχ γυάλινα μπουκάλια ή χύμα) και ακόμα καλύτερα σε χαρτοκιβώτια. Φυσικά κατα την συγκέντρωση θα γίνει διαχωρισμός και τακτοποιηση αλλά όσο μπορούμε να είναι ασφαλή. Οι λόγοι για τους οποίους έχει προκύψει το πρόβλημα σίτησης από τον Ερυθρό Σταυρό κοινοποιούνται στην ομάδα αναλυτικά.
Ευχαριστούμε.”

Αυτό που ζητάμε είναι να βοηθήσετε όπως μπορείτε σε αυτή την προσπάθεια έστω και με μια κοινοποίηση σε ομάδες, σελίδες, στον τοίχο σας.

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1498293

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1498591

 Οι τρελοί και οι παράνομοι πραγματοποιούν τα όνειρα που κάνουν οι ποιητές.

καληνύχτα.

κάποτε, αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν την εποχή που με ενημέρωσαν, ότι τώρα πια είμαι ενήλικη ένας αγαπημένος φίλος και πρωτύτερα καθηγητής μου μου έδωσε να λύσω έναν αλγόριθμο. τότε μάλιστα είχα πάει να τον επισκεφτώ στην Ξάνθη. ξεκίνησα με μια ανείπωτη αισιοδοξία να αποδείξω πως αυτός ο αλγόριθμος για μένα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα παιχνιδάκι. τα λεπτά περνούσαν. και εγώ έβρισκα ρίζες, έκανα συνδυασμούς, αναλογίες έφτιαχνα εξισώσεις. δημιουργούσα κόσμους από την αρχή σαν άλλος μεγαλοδύναμος. και εκεί που νόμιζα ότι η λύση βρέθηκε νασου πάλι που κάποιος αριθμός επαναστατούσε. εγώ, αγύριστο κεφάλι όπως συνηθίζει να με φωνάζει ο πατέρας μου, αρνιόμουν να παραιτηθώ. στο νου μου βλέπεις εξισώνω την παραίτηση με κάθε μορφή προδοσίας. πιστή λοιπόν στις αξίες μου αναζητούσα νέους μαθηματικούς δρόμους. κάποια αντρική φωνή ακούγονταν στο βάθος. βαδίζεις σε μονοπάτια παράλληλα, στρίγγλιζε, η λύση έτσι είναι αδύνατη, γιατί πολύ απλά δεν εμπεριέχει μαθηματικά. αδυνατούσα να τον ακούσω. ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου. πρέπει να πέρασαν, θα σας γελάσω πόσες ώρες και έπρεπε πια να πάρω το τρένο για την Αθήνα. πίσω στην αρχή. ξανά. το ταξίδι διήρκεσε περίπου δέκα ώρες. έσπαγα το κεφάλι μου να βρω τη λύση. αδίκως! τίποτα! πέρασαν οι μέρες και τίποτα. ξημεροβραδιαζόμουν προσπαθώντας να λύσω μια ακολουθία. μια ακολουθία πανεύκολη όπως τότε μου είχε τονίσει. έπειτα από μέρες ανησυχίας και διαρκούς παροξυσμού πήρα την απόφαση. θα τον ρωτούσα. έτσι και έγινε. η λύση είναι η ίδια με το τρόπο που θα αλλάξουμε τον κόσμο. ακούγοντας δηλαδή το δίκιο του διπλανού μας. αποκρίθηκε εκείνος. αυτά μου ψιθύρισε ο αγαπημένος μου φίλος και άφησε το ακουστικό χωρίς να ψελλίσει τίποτε άλλο. η λύση εκείνου του πανεύκολου κατά τα άλλα γρίφου ήταν ότι πιο δύσκολο μπορούσε να ζητήσει κανείς. να νοιαστούμε δηλαδή για το διπλανό μας αφήνοντας τον εαυτό μας για μια στιγμή στο περιθώριο. πώς θα μπορούσε να το πει αυτό κανείς στο κόσμο; ακουγόταν σχεδόν αιρετικό. και τι θα έκαναν τότε όλοι οι άνθρωποι τον εγωισμό τους; τι θα απογίνονταν χωρίς αυτόν; τόσα χρόνια έτρεφαν αυτό το καρκίνωμα με όσες δυνάμεις και μέσα τους είχαν απομείνει. πώς θα τους έλεγες τώρα να αποκαθηλώσουν το είδωλο τους και να πορευτούν μονάχοι; ας μπορούσαν μόνο να κατανοήσουν ότι κάθε άλλο παρά μονάχοι θα ήταν. από εκεί κάπου τραβώ το νήμα της αναζήτησής και ξεκινώ να βρω το μονοπάτι. ας είναι ξάστερος ο ουρανός και τα φώτα της πόλης σβηστά να μη μας κρύβουν το δρόμο. απόσπασμα

οι φίλοι μου σταμάτησαν 
να ονειρεύονται, 
τους καταδυναστεύει λένε, 
αυτή η πολυσυζητημένη απογοήτευση 
 
οι φίλοι μου δε βλέπουν 
την ουτοπία πια τα βράδια 
τα όνειρά τους λένε, 
δε τα θυμούνται πια 
 
οι φίλοι μου προτιμούν 
να κοιμούνται, 
στους φίλους μου 
δεν αρέσει να ζουν πια 
 
οι φίλοι μου, αυτοκτονούν  
κάθε πρωί.