Ξέρεις δεν έχω κανέναν άλλο να με αγαπάει πέρα από σένα ποιητικό φεγγάρι μου.

Κάποτε βλέπεις προσπάθησα να αντιστρέψω τα νοήματα των λέξεων για να μπορέσω να επιβιώσω. Όταν κάποιος με έβριζε εγώ άκουγα τα λόγια του σα γλυκιά παρηγοριά και χαμογελούσα. Όταν κάποιος αργότερα με έστελνε στο διάολο, εγώ έβλεπα τα χείλη του να σχηματίζουν το σαγαπώ. Εκείνο το σαγαπώ που με την απουσία του  στέγνωνε και στεγνώνει τη ζωή μου. Όταν πάλι με κοίταζαν με οίκτο και λύπηση εγώ μετέφραζα τη ματιά τους ως συμπόνοια και αμέσως ζητούσα από εσένα φεγγάρι μου συντροφιά. Και ας ήσουν μισό. Δε με ένοιαζε -αν και πάντα γνώριζα καλά τι λείπει-.

Ποτέ δεν αντίκρισα το φεγγάρι ολόγιομο. Πάντα του έκλεβαν ένα κομμάτι του ποτέ μικρότερο πότε μεγαλύτερο και εγώ έψαχνα απεγνωσμένα το γιατί. Έψαχνα μα κανένας δεν ήταν σε θέση να μου απαντήσει. Άνθρωποι στρουθοκάμηλοι, κρύβουν βιαστικά οτιδήποτε μεμπτό κάτω από το ευγενές χαλί της ηθικής τους. Ως πότε; Ως πότε σας ρωτώ ως πότε; Απαντήστε μου τουλάχιστον εσείς.!

Φεγγάρι μου δε με ακούνε! Ποτέ τους δε με άκουσαν. Κανένα μας δεν άκουσαν. Μας προσπερνάνε σφραγίζοντας τα μάτια και τη καρδία τους απέναντι σε εμάς - τους απόκληρους της ζωής-, όπως θέλησαν να μας ονομάσουν κάποιοι. Φεγγάρι μου είσαι πλέον ο μοναδικός μου φίλος, η ματιά σου με καθησυχάζει κάθε φορά που αναλογίζομαι το αύριο, το φως σου με κοιμίζει τις δύσκολες νύχτες και γλυκαίνει τη θύμηση εκείνων των ψυχών που κάποιοι αποφάσισαν να διώξουν από αυτό το πλανήτη.

Μα φεγγάρι μου, είναι στιγμές που σα σε θωρώ σε συναντώ θλιμμένο. Ξέρω πως αν σε αφήνανε ουράνια δάκρυα θα χάραζαν το πρόσωπό σου, γιατί σ᾽άφησαν μισό. Κλέψανε την αγάπη και σου χάρισαν στιγμές μίσους και δακρύων. 
Μα εσύ δεν κλαις. Όχι δε κλαις.
 Ω αιώνιε παρατηρητή γελάς! Ναι γελάς. Μπορώ ακόμα και ας σ´αφήσανε μισό να διακρίνω το μειδίαμα σου. Χλευάζεις τη ηλιθιότητα μας και με το δίκιο σου.
 Μα φεγγάρι μου απορώ πως αιώνες τώρα αντέχεις στη θωριά τέτοιας βλακείας.
Απορώ μα σε θαυμάζω γιατί εγώ άλλο δεν αντέχω. Κουράστηκα. Με κούρασαν οι άνθρωποι.
Δεν αντέχω το μίσος άλλο πια. Σταμάτησα από καιρό να καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Έχω δει τόσους θανάτους, έχω αντιμετωπίσει τόση βια που πια δε συγκινούμε. Και είναι ότι πιο σκληρό και απάνθρωπο να συνειδητοποιείς πως χάνονται σίγα σιγά τα συναισθήματα σου και μεταλλάσσεσαι σε κάτι που δεν αναγνωρίζεις ούτε εσύ ούτε εκείνοι που συνήθιζαν να σε γνωρίζουν.


Μα γιατί γελιέμαι.
Έχασα τον τελευταίο μου σύντροφο  τρεις μέρες πριν. Έχασε τη ισορροπία του και έπεσε στις γραμμές του τρένου, αυτά διαδίδει ο τύπος. Το ανθρωποκυνηγητό από τους εκπροσώπους του νόμου αποσιωπήθηκε φυσικά.

Είμαι μόνη μου πια.
Βρίσκομαι σε κάποιο κέντρο κράτησης και αδυνατώ να σε αντικρίσω φεγγάρι μου.
Και είναι άδικο συνταξιδιώτη μου είναι πολύ άδικο.
Γιατί ξέρω, σήμερα ξέρω πως είσαι και πάλι γεμάτο, είσαι και πάλι ολόκληρο.

απόσπασμα απο ᾽Όταν το κατάλαβα, σε είδα᾽(ένας διάλογος μιας μετανάστριας με το φεγγάρι)