η γέννηση

Ο υπολογισμός των πιθανοτήτων συγχέεται με το παιδί, μαύρο σα το φυτίλι της βόμβας που έχει τοποθετηθεί στο περασμα ενός άρχοντα, του άντρα, απο᾽ναν αναρχικό ατομιστή χειρίστου είδους, τη γυναίκα. Η γέννηση είναι λίγο πολύ ένας κόμβος. Ένα παρόμοιο φωτοστέφανο που στολίζει το παιδί του άντρα και της γυναίκας, δεν κινδυνεύει να φανερώσει λιγότερο άνοστες τις γλώσσες των ποντικών που του ετοιμάζονται και την κούνια σαν τον οχετό μέσα στον οποίο τον ρίχνουν μαζί με τα βρώμικα νερά και τ᾽αλάτι της βλακείας που άφησε να εννοηθεί ο ερχομός του σαν αυτός του μυθικού πουλιού φοινικα, ενός υπηκόου φοίνικα.

Ο γείτονας υποστηρίζει πως είναι φτιαγμένο κατ´εικόνα της φωτιάς, η γειτόνισσα πως η καλύτερη παρομοίωση που θα μπορούσε να του γίνει είναι ο αέρας των αεροπλάνων και η έκφυλη νεραίδα που διά´λεξε για κατοικία τη κεκλυμένη σπηλιά για να της δώσει προγόνους τη γύψινη ξυφολόγχη που´ χει το´να το ένα πόδι στην αεργία και το άλλο στη δουλειά.
Για όλους κρατάει τις υποσχέσεις του. Ο καθένας θέλει να μάθει την υική γλώσσα και δίνει μιαν ερμηνεία στη σιωπή του. Παντού λεγεται πως η παρουσία του ευνοεί ένα κόσμο που δε θα μπορούσε να κάνει δίχως αυτό.  Είναι ένας ωροδείχτης που μπουσουλα με τα τέσσερα, αυτός που προκαλεί με βεβαιότητα τον εκτροχιασμό απ᾽τη γέφυρα και που βρίσκεται στο πανυγιρικό τεύχος της Μικρής Εικονογραφημένης Εφημερίδας. Για μενταγιόν φοράει ένα σωσίβιο. << Ο μπαμπάς>> είναι ένας δίσκος σε σχήμα φεγγαριού, << Η Μαμά>> έχει τώρα σχήμα κοίλο, σα κατσαρολικό.


Για να αναστείλλει την εντύπωση μιας τόσο ξεροκέφαλης παρουσίας όπως αυτή του ορυχάλκινου βάζου πάνω στο τζάκι απο νάτριο, μια αχτίδα μέλι έρχεται να χτενίστει στο δωμάτιο. Ολα τα συνήθει κοπλιμέντα αποδείχτηκαν άχρηστα. Δεν υπάρχει κανείς εδώ. Ποτέ δεν υπήρξε κανείς.


Αντρέ Μπρετόν- Πωλ Ελυάρ, Ο άνθρωπος, παραλληλόγραμμες εκδόσεις

εικονογράφηση Νταλί Σαλβαντόρ