Λήθη 

Kαλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε 
Tην πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση 
O ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση, 
Mην τους κλαις, ο καϋμός σου όσος και νάναι! 

Tέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε 
'Σ της Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση· 
Mα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση, 
A στάξη γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε. 

Kι' αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται, 
Διαβαίνοντας λειβάδι' απ' ασφονδήλι, 
Πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται. 

A δε μπορής παρά να κλαις το δείλι, 
Tους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν· 
Θέλουν ― μα δε βολεί να λησμονήσουν.

Λορέντζος Μαβίλης