silence 4'33

Όταν ακούω αυτό που αποκαλούμε μουσική μου φαίνεται σαν κάποιος να μιλάει για τα συναισθήματά του ή για τις απόψεις του πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλά όταν ακούω την κίνηση, τον ήχο της κίνησης, εδώ για παράδειγμα στην έκτη λεωφόρο δεν έχω την αίσθηση ότι κάποιος μιλάει. Έχω την αίσθηση ότι ο ίδιος ο ήχος δρα και αγαπώ τη δραστηριότητα του ήχου. Αυτό που κάνει, είναι να δυναμώνει και ύστερα να χαμηλώνει και να γίνεται πιο διαρκής ή πιο σύντομος. Κάνει όλα αυτά τα πράγματα με τα οποία είμαι απόλυτα ευχαριστημένος. Δε χρειάζεται ο ήχος να μου μιλάει. Οι άνθρωποι δε βλέπουμε μεγάλη διαφορά μεταξύ χρόνου και χώρου, δε γνωρίζουμε που ξεκινάει το ένα και τελειώνει το άλλο. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος της τέχνης της οποίας σκεφτόμαστε υπάρχει στο χρόνο και το μεγαλύτερο μέρος της τέχνης της οποίας σκεφτόμαστε υπάρχει στο χώρο. Για παράδειγμα ο Μαρσέλ Ντυσάν ξεκίνησε να σκέφτεται το χρόνο, εννοώ να σκέφτεται τη μουσική και αυτό δεν ήταν τέχνη του χρόνου αλλά τέχνη του χώρου -space art- και δημιούργησε ένα κομμάτι το οποίο λέγεται  Musical Sculpture, το οποίο σημαίνει, διαφορετικές μορφές ήχου, διαρκής, παραγόμενες από διαφορετικά μέρη δημιουργούν ένα γλυπτό το οποίο είναι ηχηρό και ταυτοχρόνως διαρκές. Οι άνθρωποι περιμένουν ότι η ακρόαση, το να ακούς είναι κάτι παραπάνω από απλή ακρόαση. Μερικές φορές μιλούν για την εσωτερική ακρόαση ή τη σημασία του ήχου. Όταν εγώ μιλάω για μουσική, συνήθως οι άνθρωποι σκέφτονται ότι μιλάω για τον ήχο ο οποίος δε σημαίνει τίποτα, ο οποίος δεν είναι εσωτερικός αλλά είναι μοναχά εξωτερικός. Οι άνθρωποι που τελικά το καταλαβαίνουν αυτό λένε -εννοείς ότι είναι απλά ήχος;- σκεπτόμενοι πως αν κάτι είναι μονό ήχος είναι άχρηστο. Αντίθετα εγώ αγαπώ τους ήχους ακριβώς όπως είναι και δεν έχω ανάγκη να είναι τίποτα παραπάνω εκτός φυσικά από αυτό που ήδη είναι. Δε θέλω να είναι ψυχολογικοί, δε θέλω ο ήχος να παριστάνει ότι είναι ένας κουβάς ή οτι είναι πρόεδρος ή ότι είναι ερωτευμένος με έναν άλλο ήχο. Θέλω μόνο να είναι ήχος και δεν είμαι τόσο ανόητος. Υπάρχει ένας Γερμανός φιλόσοφος, ο οποίος είναι ευρέως γνωστός, Ιμάνουελ Κάντ, ο οποίος είπε ότι υπάρχουν δύο πράγματα τα οποία δεν χρειάζεται να σημαίνουν τίποτα, το ένα είναι η μουσική και το άλλο το γέλιο. Δε χρειάζεται να σημαίνουν κάτι για να είναι ικανά να μας δώσουν βαθιά ευχαρίστηση. Η ηχητική εμπειρία που προτιμώ περισσότερο από όλες είναι η εμπειρία της σιωπής και η σιωπή σχεδόν σε όλα τα μέρη του πλανήτη τώρα είναι η κίνηση. Αν ακούσετε Μπετόβεν ή Μότσαρτ θα δείτε ότι είναι πάντα το ίδιο αλλά αν ακούσετε την κίνηση των αυτοκινήτων θα δείτε ότι είναι πάντα διαφορετική. απόσπασμα απο συνέντευξη του John Cage να μιλάει για τη σιωπή