Ν.Α

απόσπασμα απο συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου Πρέπει να ξαναβρούμε τις αξίες τις ζωής μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό το δώρο που το λέμε ζωή και που μας χαρίζεται άπαξ πρέπει να το ζήσουμε ρε παιδί μου. Πρέπει να ξαναγυρίσουμε σε κοινότητες μικρές, στην άμεση δημοκρατία, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να κοιτιούνται στα μάτια, να κατανοεί ο ένας τον άλλο, να δέχεται τη διαφορετικότητα του, να δέχεται τα όρια  της ελευθερίας του, να ξαναβρούμε την τρυφερότητα, τον έρωτα, το συναίσθημα, την αισθητική μας, την παιδεία μας, να επικοινωνήσουμε με τη φύση και τους ανθρώπους.   Το σύστημα δεν ανατρέπεται. Αν ανατραπεί θα σημαίνει πυρηνικό πόλεμο. Δε γίνονται τέτοιες ανατροπές, αυτά είναι θεωρητικά πράγματα. Το σύστημα σπάει κομμάτια, να πούμε. Να σπάσουμε τα μεγάλα μεγέθη. Να μπορούμε να ανταμώσουμε ξανά σαν άνθρωποι, να κουβεντιάσουμε και να δούμε τι αξίζει στη ζωή. Η πραγματική ζωή είναι ο έρωτας, είναι η φιλία, είναι η ησυχία, είναι το καλό υγιεινό φαγητό είναι το υγιεινό περιβάλλον, είναι η τρυφερότητα μας με τη φύση με τα λουλούδια τα ζώα με τους ανθρώπους, η κατανόηση προς τους άλλους ανθρώπους. Πως θα ξεφύγουμε μέσα από αυτή τη βαρβαρότητα; Μέσα στην ιστορία οι μόνοι επαναστάτες, οραματιστές που έσωσαν την αθωότητά τους είναι αυτοί που δεν έγιναν εξουσία, ο Γκεβάρα και ο Χριστός και μερικοί άλλοι. Αυτοί που έγιναν εξουσία έγιναν καθίκια του κερατά. Γι' αυτό σου λέω η επανάσταση είναι κάτι βαθύτερο, η επανάσταση είναι παιδεία, είναι συναίσθημα, είναι όνειρο, είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι όλα τα όμορφα συναισθήματα. Η επανάσταση δεν έχει καμία σχέση με τη βία, ούτε με την εξουσία. Εγώ είμαι εναντίον και της βίας και της εξουσίας, γιατί πιστεύω πως ούτε η μια ούτε η άλλη οδηγούν πουθενά. Ο σιγουρότερος δρόμος για να βιώσει ένας άνθρωπος και να μπορέσει να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος, είναι ο δρόμος της αγάπης, του έρωτα, των καλών συναισθημάτων, της κατανόησης, της αναγνώρισης της διαφορετικότητας, της ελευθερίας και του σεβασμού του άλλου. Ο έρωτας είναι η μεγάλη ρίζα από την οποία μπορεί να στηριχθεί και να ποτιστεί ένας άνθρωπος με πολιτισμό. Όταν μιλάω για τον έρωτα δε μιλάω για το σεξ, μιλάω για τον έρωτα. Ερωτευμένος μπορεί να είσαι με ότι θέλεις, με ότι αγαπάς, με ότι σε συγκινεί, με ένα ηλιοβασίλεμα, με μια σελήνη ωραία ας πούμε, με ένα λουλούδι. Αυτό είναι πιο εύκολο από το να είσαι ερωτευμένος με έναν άνθρωπο που θα θέλεις να στο ανταποδώσει κιόλας.  Ναι εκεί γιατί; Γιατί εκεί υπάρχει όλη η σαβούρα τον επινοημάτων που λέει και ο Πεσσόα. Οι θεσμοί, η ηθική, ο γάμος και όλες αυτές οι ιστορίες, οι οποίες οδηγούν τον έρωτα σε αφύσικη κατάσταση. Τι πιο ωραίο πράγμα από το να ερωτευθούν δυο άνθρωποι; Γιατί πρέπει ντε και καλά να δεσμεύονται και να ορκίζονται ο ένας στον άλλον αιώνια πίστη και αγάπη. Γιατί να λέμε ψέματα; Όταν όμως ο έρωτας είναι πραγματικός έρωτας, μεταξύ δυο ανθρώπων ας πούμε που έχουν να προσφέρουν ο ένας στον άλλο, τότε ποτέ δε καταστρέφεται και ποτέ μα ποτέ δε λήγει δραματικά, ποτέ.   Η δική σας γενιά είναι δυστυχέστερη από τη δική μου. Σε εμάς το σύστημα ασκούσε βία στο σώμα μας. Εσάς σας κάνει λοβοτομή. Προσπαθεί να σκοτώσει τη ψυχή σας και το μυαλό σας, αυτό κάνει. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος να υπάρξεις σαν άνθρωπος παραμόνον με τη συμμετοχή σου στα κοινά, στο ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής σου ας πούμε, μέσα στα προβλήματα, αλλιώς τι είσαι, δεν είσαι τίποτα. Στην εποχή που ζούμε, δηλαδή τώρα, τι θα κάνατε εσείς; Μα αυτό το αναρωτιέμαι και εγώ. Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ. Τι θα έκανα; Δε μπορώ να σου απαντήσω. Άμα δε ζούμε γιατί περιμένουμε; Τι περιμένουμε; Κάθε ηλιοβασίλεμα είναι ένα βήμα προς το θάνατο, πουθενά αλλού. Είμαστε όλοι μελλοθάνατοι με ημερομηνία λήξεως, απλώς δεν ξέρουμε το timing, πότε θα μας έρθει, αυτό είναι. Και εμείς τι κάνουμε ρε; Τι κάνουμε; Άντι να κλάψουμε όταν δύει ο ήλιος, για άλλη μια μέρα που πήγε χαμένη, που δε χαρήκαμε, που δεν ερωτευθήκαμε που δεν απολαύσαμε ας πούμε  τίποτα, λέμε αχ Παναγιά μου έφυγε και αυτή η μέρα.   Ποια είναι η λύση αν μπορεί να ειπωθεί με μια λέξη.  Να ξαναβρούμε τους δρόμους της αγάπης, των ωραίων συναισθημάτων και του έρωτα, να κατανοήσουμε τους ανθρώπους, να δούμε το διπλανό μας. Πως το λέει ο Ελύτης; Πιο είναι το πιο σίγουρο, το αλάθητο μιας μαργαρίτας που κάθε άνοιξη ανθίζει και αναπτύσσεται κτλ ή η ανθρώπινη μοίρα; Το αλάθητο μιας μαργαρίτας. Την ανθρώπινη μοίρα εμείς την καθορίζουμε. Πρέπει λοιπόν ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί να αφυπνιστούμε, να αποκτήσουμε τη συνείδηση της εποχής μας και κυρίως να ξανααποκτήσουμε τις αξίες της ζωής μας. Αλλιώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Τίποτα δε μπορεί να επαναφέρει ένα πολιτισμό ανθρώπινο, έναν πολιτισμό αγάπης, χαράς, ευτυχίας, ηδονής, έρωτα κτλ, παρα μονάχα η συνείδηση των ανθρώπων, η κατανόηση των αξιών της ζωής. Και η κατανόηση ότι αυτό το δώρο που τους δόθηκε και ονομάζεται ζωή πρέπει να το ζήσουν και πρέπει να το ζήσουν ευτυχισμένοι όλοι οι άνθρωποι.

 

Resist Greece

    βίντεο αλληλεγγύης από τη Τουρκία στη μνήμη του Παύλου Φύσσα

Στον ύπνο μου απόψε είδα πάλι
πως ήμουνα λέει σοφός
οι άνθρωποι γύρω χορτάτοι
κοιτούσαν και βλέπανε πως
κυλούσε γλυκά η ζωή τους
αφέντες κακό πουθενά
χιλιάδες παιδιά στα ποτάμια
ψαρεύανε φως στα νερά

Στον ύπνο μου απόψε είδα πάλι
πως ήμουνα λέει σωστός
πως δεν τραγουδούσα μονάχος
κι ο φόβος φευγάτος κι αυτός
δεν είχαν αξία τα λόγια
δεν είχε ο Ιούδας φιλιά
και το πιο περίεργο απ’ όλα
φωλιά η βουλή για πουλιά

Ν.Α

δε βαρέθηκες να κοιτάς? η ανημπόρια σου ταξιδεύει πολιτείες και τις βυθίζει ολάκερες στην αμάθεια και την απανθρωπιά γιατί περί απανθρωπιάς πρόκειται  στέκεσαι μπροστά! ακούς! ακούς τα πάντα βλέπεις! βλέπεις τα πάντα μα δεν αντιδράς όχι δεν αντιδράς πώς μπορείς ξύπνα! ξύπνα μ΄ακούς? κάποιον σκοτώνουν κάποιον σκοτώνουν μπροστά σου είναι η ψυχή του εκείνη που θα περάσει σε λίγα λεπτά ανάμεσα από τα πόδια σου διωγμένη από το κόσμο τούτο δε θα μιλήσω για το φασισμό δε θα μιλήσω για τη χρυσή αυγή δε θα μιλήσω για τους ηλιθίους θα μιλήσω μοναχά για σένα για σένα που δεν αντέδρασες θα μιλήσω για σένα που νόμισες πως ο θάνατός του δε σε αφορά θα μιλήσω μοναχά για σένα για σένα που όταν σκοτώνουν τα όνειρα αδιαφορείς θα μιλήσω για σένα που όταν κοιτάς το φεγγάρι δεν αισθάνεσαι τίποτα καιρός να αρχίσεις να μετράς να μετράς τα όνειρα και τις ψυχές που δολοφονούνται σε τούτο τον τόπο καιρός να αντιδράσεις καιρός να λέγεσαι δικαίως άνθρωπος

N.A

είναι μια από αυτές τις στιγμές που το γράψιμο φαντάζει περιττό μετά από ένα θάνατο τι λόγια ταιριάζουν μετά από μια δολοφονία μόνο κραυγές μπορούν να βγάζουν οι λέξεις που μοιάζουν με το ζόρι να μπαίνουν σε προτάσεις δε ξέρω πια τι να πω δε ξέρω πια σε τι να πιστέψω είναι σχεδόν τραγελαφικό  σήμερα το βράδυ προσπαθούσα να πείσω ένα φίλο πώς μπορούμε να κάνουμε αυτό το κόσμο πιο όμορφο πως μπορούμε επιτέλους να φτιάξουμε μια κοινωνία ανθρώπινη μια κοινωνία ίδια με εκείνη που τόσες φορές έχουμε δει στα όνειρά μας γιατί πια η διαφορά ονείρου και πραγματικότητας τον ρώτησα η απάντηση δεν άργησε να φτάσει ήρθε ακριβώς έπειτα από τον ερχομό των γεγονότων ακολούθησε μισή ώρα εξοντωτικής σιωπής ένα πτώμα, μου απαντάει αυτή είναι η διαφορά ένα πτώμα μια ψυχή που δεν ονειρεύεται πια

Τόσα τριαντάφυλλα
Τα `καψε το χιόνι
Αχ αυτή η άνοιξη
Με ματώνει

Λοίζος Μάνος

Πετάξτε το κράτος έξω από τα σχολεία και ανοίξτε τις πόρτες τους στην κοινωνία

από το facebook/Alexandros Megas

Αντί να κάνετε μια σκέτη απεργία με κίνδυνο να καταρρεύσει και να γίνετε για μια ακόμη φορά βορά στον κοινωνικό αυτοματισμό, ελάτε σε συζήτηση με τους μαθητές σας και καταλάβετε από κοινού τα σχολεία.

Προκηρύξτε φυσικά απεργία, μην σας πουν ότι κρύβεστε πίσω από τις καταλήψεις, αλλά κρατήστε τα σχολεία ανοικτά κάνοντας αντιμαθήματα χωρίς βαθμολογίες και ανταγωνισμούς με βάση τη μόρφωση και τη καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, συζητήσεις με τα παιδιά και τους γονείς τους, εκδηλώσεις, ανοικτές καθημερινές συνελεύσεις.

Πετάξτε το κράτος έξω από τα σχολεία και ανοίξτε τις πόρτες τους στη κοινωνία, την αλληλεγγύη την αλληλοβοήθεια. Δείτε ανάλογα παραδείγματα (πχ ΕΡΤ) και πράξτε. Είναι μια από τις σπάνιες ευκαιρίες να υπάρξει πραγματική αλληλεγγύη στον αγώνα σας από γονείς και μαθητές.

Ξεκινήστε να μαθαίνετε κι εσείς μαζί με τα παιδιά και τους γονείς τους την αξία της οριζοντιότητας, της αλληλοβοήθειας, της πραγματικής άμεσης δημοκρατίας. Δημιουργήστε τις βάσεις για τα αυριανά ελευθεριακά σχολεία.

Το κράτος δεν είναι τίποτα, εμείς είμαστε τα πάντα!

αναδημοσιευσηhttp://dikaex.blogspot.com/2013/09/blog-post_2056.html

Κάποιοι θα νικήσουμε, κάποιοι έχουμε ήδη νικήσει.

Ένα κείμενο με αφορμή όσα γίνονται

-αλλά κυρίως όσα δεν γίνονται-

στο χώρο της εκπαίδευσης.

Αντιγράψτε/Διαδώστε/Μοιράστε.

Ευχαριστώ.

Κάποιοι θα νικήσουμε, κάποιοι έχουμε ήδη νικήσει.
Στις 16 Σεπτεμβρίου 2013,
μέσω του κεντρικού τους συνδικαλιστικού οργάνου (ΟΛΜΕ),
οι εκπαιδευτικοί όλης της Ελλάδας αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας,
ως απάντηση σε μία σειρά από απολύσεις, περικοπές και μέτρα
που τον τελευταίο καιρό έχουν αναγγελθεί από την κυβέρνηση της χώρας
στον τομέα της εκπαίδευσης.
Εν αρχή ην ο φόβος.
Ο φόβος μου και ο φόβος σου, ότι αυτός ο αγώνας “μάλλον θα είναι χαμένος”. Ας
ξεκολλήσουμε -λέω γω συνάδελφε- από τον κοινό μας φόβο, ας τον δούμε κατάματα, έτσι
για να φανεί ξεκάθαρα πόσο κάλπικος και πόσο εγωιστικός είναι. Aς ξεκινήσουμε να του
πετάμε και καμιά πέτρα, μήπως και τον ξορκίσουμε.
Γιατί, θυμήσου, κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν
έγινε, χαμένος είναι μόνο αυτός που δεν έψαξε τριγύρω του τους συντρόφους, τους
συνοδοιπόρους, τους συναγωνιστές, χαμένος είναι όποιος δεν ζήτησε και δεν πολέμησε για
την αλληλεγγύη, αυτός που προτίμησε τη μοναξιά από τα ρίσκα. Χαμένος είναι όποιος δε
δοκίμασε τον αγώνα, τον ιδρώτα και την αξιοπρέπεια. Χαμένος είναι όποιος δε δοκίμασε τη
ζωή. Χαμένος είναι ο μόνος του.
Ας σταθούμε δίπλα στον εαυτό μας. Ας πολεμήσουμε το φόβο.
Γιατί όταν τα ψάχνεις, έτσι απλά και έτσι ξαφνικά, τί να κάνουμε ρε συ έτσι είναι, η
αλληλεγγύη και η συλλογική αξιοπρέπεια εμφανίζονται μπροστά σου. Τί νόμιζες δηλαδή,
ότι είσαι εσύ ο μόνος στον πλανήτη που θα ' θελε καλύτερες συνθήκες για εσένα,
καλύτερα σχολεία για τα παιδιά, καλύτερες κοινωνίες για όλους; Όταν τα ψάξεις -σου λέω
και γω και όλες οι ιστορίες που μιλάνε για συλλογικούς αγώνες- όταν τα ψάξεις λοιπόν,
αυτά εμφανίζονται μπροστά σου. Το έμπιστο βλέμμα της συναδέλφου, ότι ναι ρε πούστη
μου θα τα καταφέρουμε, το σκούντηγμα του συναδέλφου ότι μην αγχώνεσαι είμαστε κι
άλλοι και θάρθουν κι άλλοι πιο πολλοί, το SMS του μαθητή ότι thame ki egw ekei min
anisixeis. Αφού τους το ζητήσεις όμως, ακούς;
Η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η εμπιστοσύνη είναι εκεί. Και θα βρεθούν μπροστά
σου, μόλις εσύ κάνεις το πρώτο βήμα. Μόλις εσύ τραβήξεις προς την πλευρά τους, θα
'ρθούνε να σου κάνουνε παρέα. Αλλά εσύ να πας - μη στείλεις άλλους. Πολλές φορές, κι
εσύ και γω, θυμήσου, στείλαμε άλλους για τα δικά μας δικαιώματα. Και τους είδαμε να τα
κάνουνε κολιέ τα δικαιώματά μας και να τα ξεπουλάνε. Και φταίγαμε κι εμείς γι' αυτό. Αυτό
μη το ξεχάσεις.
Ας σταθούμε απέναντι στα λάθη μας.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά
χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει
χαμπάρι και μια ωραία πρωία -
μεσούντος κάποιου Ιουλίου-βγήκαν στις
πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«δώστε τη χούντα στο λαό».
(Μ. Αναγνωστάκης)
Ας απεργήσουμε. Ας σταθούμε δίπλα στους συναδέλφους μας.
Αυτούς τους συναδέλφους, που είναι τόσο αλλοπρόσαλλοι και ώρες ώρες τόσο
διαφορετικοί από εσένα - και άλλο τόσο από μένα. Που άλλος ακούει Βανδή και άλλος
Ωχρά Σπειροχαίτη, άλλος τσιτσίδι στα Κουφονήσια κι άλλος με δίκλινο στη Σαντορίνη,
άλλος τα βράδια του με δυο παιδιά και άλλος με δυο ουίσκια.
Γιατί, πέρα από τις διαφορές μας, έχουμε ένα κοινό - και λέω να το κάνουμε σημαία μας.
Κοινό είναι αυτό που ενώνει. Οι άπειρες μεμονωμένες σκέψεις ότι κάθε μαθητής και κάθε
μαθήτρια σε αυτό τον τόπο, κάθε παιδί σε όλο τον πλανήτη εδώ που τα λέμε, αξίζουν
πολλά περισσότερα από όσα ψίχουλα θέλουν να τους αφήσουν οι σύγχρονοι και κατά
τόπους οικονομολόγοι άρχοντες. Ότι τα παιδιά μας αξίζουν πολλά περισσότερα από όσα
χωράνε οι γαμημένοι τους οι ισολογισμοί, οι οικονομικοί προϋπολογισμοί και τα
διαγράμματα.
Αρκετά ρε μαλάκες
Με την κονόμα
Μας γαμήσατε
(Lost Bodies)
Γιατί ας μην κρυβόμαστε, ας το βροντοφωνάξουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, ας το
ουρλιάξουμε εν τέλει, ότι αυτός ο αγώνας δεν αφορά μόνο τα εργασιακά μας δικαιώματα,
αφορά τα δικαιώματα των μαθητών μας, αφορά τα δικαιώματα όλων των των παιδιών σε
δωρεάν και ανθρώπινη παιδεία. Αφορά τα δικαιώματα των ανθρώπων που μεθαύριο αυτοί,
και όχι εμείς θα είναι οι ενήλικοι -εμείς θα είμαστε οι γέροντες (ή οι πεθαμένοι)-, τα
δικαιώματα ένα μάτσο ανθρώπων που καλά-καλά ακόμα δεν ξέρουν τί πα' να πει δικαίωμα,
πόσο μάλλον εργασιακό. Πόσο μάλλον ανθρώπινο.
Ας σταθούμε δίπλα στους μαθητές μας.
Και είναι ένας αγώνας που δεν αφορά μόνο το Β3 -που δεν έχει χημικό. Είναι ένας αγώνας

που αφορά όλους εμάς τους αμέτρητους που βρίσκονται “από κάτω”. Τους ανέργους, τους
μετανάστες, τις γυναίκες, τους με μπλοκάκι, τους κι άλλους ανέργους, τους συνταξιούχους
- και ένα σωρό ακόμα. Γιατί, το ξέρεις καλά και το ξέρω κι εγώ, ότι υπάρχουν τριγύρω μας
και άνθρωποι και συλλογικότητες και σωματεία που το πρώτο σύνθημα είναι αυτό που
περιμένουν. Δεν είναι λίγοι. Που έναν εργασιακό κλάδο ανυπομονούν να δουν για να
ακολουθήσουν. Ένα τσαμπουκαλεμένο σκύλο να βγει και να γαβγίσει “ΟΧΙ”.
Έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
(Τ. Λειβαδίτης)
Ας σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας.
Γιατί εν τέλει πάλι στο φόβο γυρνάμε. Στο φόβο μου και στο φόβο σου, ότι αυτός ο
αγώνας “μάλλον θα είναι χαμένος”. Ας ξεκολλήσουμε -λέω γω συνάδελφε- από τον κοινό
μας φόβο, ας τον δούμε κατάματα, έτσι για να φανεί ξεκάθαρα πόσο κάλπικος και πόσο
εγωιστικός είναι. Aς ξεκινήσουμε να του πετάμε καμιά πέτρα μήπως και τον ξορκίσουμε.
Γιατί, θυμήσου, κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν
έγινε, χαμένος είναι μόνο αυτός που δεν έψαξε τριγύρω του, τους συντρόφους, τους
συνοδοιπόρους και τους συναγωνιστές, χαμένος είναι όποιος δεν ζήτησε και δεν πολέμησε
για την αλληλεγγύη, αυτός που προτίμησε τη μοναξιά από τα ρίσκα. Χαμένος είναι όποιος
δε δοκίμασε τον αγώνα, τον ιδρώτα, την αξιοπρέπεια. Χαμένος είναι όποιος δε δοκίμασε τη
ζωή. Χαμένος είναι ο μόνος του.
Ας σταθούμε δίπλα στη ζωή.
Ας απεργήσουμε τώρα .         

                                                                      


πηγηhttp://didaskw.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html